Mijn democratische plicht

Vooropgesteld: we zijn gezegend met ons leven in een vrij land. We mogen onszelf op onze blote knietjes danken voor ons leven in een land waarin we zelf mogen kiezen waar we gaan en waar we staan. Waarin we zelf mogen kiezen van wie we houden, met wie we trouwen en hoe lang we het tot de scheiding vol moeten houden. We mogen best allemaal even stil staan bij het feit dat niet iedereen het recht heeft om zijn eigen toekomst stukje bij beetje uit te beitelen of zijn gedachtegang tot het bittere eind te volgen. Ja, we moeten onszelf gelukkig prijzen met het feit dat we al deze keuzen in ons leven mogen maken. Oké? Mooi. Dat gezegd hebbende: ik kan niet kiezen.

Keuzestress. Het woord alleen al is genoeg om mij terug te werpen in de bange tijd van studiekeuze maken. Ik weet nog wel dat ik destijds met zoveel tegenstrijdige adviezen tegelijkertijd werd overspoeld, dat ik uiteindelijk begon te verlangen naar een wereld waarin mijn loopbaan door andere mensen werd vastgelegd. Kon ik in ieder geval niet verkeerd kiezen. Tijdens het vakken kiezen stak mijn keuzestress zo de kop op, dat ik maar gewoon twee extra vakken per semester heb gevolgd. Je weet nooit. Mijn liefdesleven blijft ook niet gespaard: wanneer ik op Tinder voor de zoveelste keer twijfel of ik die ene potentiële match naar links of rechts zal vegen, verlang ik stiekem naar een systeem dat gewoon een leuke man/vrouw voor mij uitzoekt en daarmee basta. Ik ben er niet trots op.

Het zal de oplettende lezer niet verbazen dat de gemeenteraadsverkiezingen voor mij ook weer gepaard gaan met een flinke dosis keuzestress. Nadat ik me vorige week acuut bewust werd van mijn democratische plicht, besloot ik om deze keer een weloverwogen keuze te maken, in plaats van op dezelfde partij als altijd te stemmen. Goedmoedig opende ik een plaatselijke stemwijzer. Geen goed idee.

De plaatselijke stemwijzer bleek de keuzestress niet te verminderen, maar op een kleinere schaal te emuleren. In plaats van obsessief afwegen of ik op D66 of GroenLinks moest stemmen, moest ik nu afwegen of er méér of minder wijkagenten moesten komen. Dat ik niet weet wat een wijkagent eigenlijk doet, maakte die keuze niet echt makkelijker. Ik moest daarnaast keuzes maken over afvalophaalsystemen, infrastructuur, woningbouw en toerisme. Een beetje alsof ik vier ministers in één was. Het enige waar ik echt een antwoord op kon geven, was de vraag: “Moeten er meer of minder bloemetjes op de plaatselijke rotonde?” (Meer!). Alleen gebaseerd op dit antwoord kon de stemwijzer helaas geen advies geven.

Na veel wikken en wegen kreeg ik het uiteindelijk voor elkaar om mijn mening te geven over onderwerpen waar ik geen verstand van heb én om te besluiten welke onderwerpen-waar-ik-geen-verstand-van-heb voor mij het belangrijkste zijn. Als beloning kreeg ik van de stemwijzer een advies. Opgelucht klapte ik mijn laptop dicht. Het was voorbij.

Voor even dan. Zoals wel vaker werd de verstoring van mijn innerlijke rust aangekondigd door het onschuldige gepingel van mijn telefoon. Een berichtje van één van mijn vriendinnen: “Wat ga je stemmen bij het referendum over de Wiv?”

Shit.

_Advertentie.