Iedereen lijkt wel een Japannertje

Een kwart eeuw geleden. Een Amerikaanse toeriste op de rug van een kameel. Op de achtergrond piramides. Voor haar gezicht houdt ze een videocamera zo groot als een schoenendoos. Ze loert door de lens.

luuk-koelman

Het ding lijkt aan haar hand vastgelijmd. Toentertijd een bijna iconische foto. Want hoe dom en afgestompt kon je zijn om de wereld enkel door zo’n minuscuul venstertje te bekijken?

Anno nu is het helemaal hip om je leven door een lens te bekijken. Het lijkt wel een reflex. Ik snap er niets van. Waarom moet van werkelijk alles een visuele back-up worden gemaakt? Museumbezoekers die schilderijen fotograferen. Waar komt die drang tot documenteren toch vandaan? Iedereen lijkt wel een Japannertje.

Oké, er was een tijd dat ik het ook deed. Maar ik ben ermee gestopt. Foto’s zijn altijd gebrekkig. Een levendige herinnering is zo anders en zoveel beter dan de kiekjes die je ervan hebt. Waarschijnlijk is het de ervaring van het moment, die mensen in een foto proberen te vangen. Daarom fotograferen ze bijvoorbeeld vergezichten en luchten, maar dat is altijd een slecht idee. Je blijft achter met foto’s zonder diepte. Kiekjes die in de verste verte niet kunnen tippen aan de werkelijkheid. Maar het allerergste: na verloop van tijd overschrijven foto’s je herinneringen.

De enige manier om de ervaring van het moment werkelijk te beleven, is door ín het moment te zijn, terwijl het gebeurt. Genieten in het hier en nu, in de echte wereld, in plaats van alleen maar bezig te zijn met het vastleggen van het perfecte plaatje. Net als die toeriste, met haar neus tegen de videocamera gedrukt. Door niets te willen missen, miste ze alles.

Advertentie.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.