Michelle van Daalhoff werd moeder: ‘Ik ben relaxter dan ooit’

Werken, studeren én voor je baby zorgen. Het is mogelijk. Dat bewijst studente en theatertekstschrijver Michelle van Daalhoff (33). Hoewel ze haar master jeugdliteratuur zeer serieus neemt, komt haar zoontje op de eerste plaats. “Ik wil niet zo’n moeder zijn die denkt: je mag nu niet huilen, want ik moet mijn opdracht op tijd inleveren.”

Univers sprak met haar over het moederschap én over het verhaal waarmee ze afgelopen voorjaar in de krant terecht kwam.

Michelle van Daalhoff met haar zoontje Lex.
Foto: Dolph Cantrijn

“Toen ik besefte dat ik zwanger was, zag ik mijn toekomst heel even in duigen vallen. Ik dacht: ik heb een eigen bedrijf, ik studeer, hoe ga ik dit in hemelsnaam doen? Ik leefde zó mijn eigen leven. Als ik zin had om ‘s nachts mijn laptop open te klappen om te werken, of in de middag op een terrasje te zitten, dan deed ik dat. Ik was dag en nacht met theater bezig en maakte werkweken van zeventig á tachtig uur. Dat kan straks niet meer, spookte er door mijn hoofd. Ik moet een heel regelmatig leven gaan leiden.

“Lange tijd wist ik niet eens zeker of ik wel kinderen wilde. Dat besef kwam pas twee jaar geleden, op de luchthaven van New York. Mijn vriend en ik moesten daar een paar uur wachten om het land in te mogen. Er liep een gezin met jonge kinderen rond. Het wachten duurde lang, die kindjes begonnen te huilen en opeens dacht ik: ik wil wél moeder worden! Heel raar eigenlijk.

“Eerst de pre-master afmaken, dan de master en na die twee jaar gaan we ervoor. Zo zagen we het voor ons. Maar zo liep het niet, en ik ben blij toe. Het is ook idioot om te denken dat je het leven kunt plannen.”

Geen twijfels meer

“Ik had nooit echt een beeld van hoe het moederschap zou zijn, maar ik vind het fantastisch. Echt alles. Dat contact dat er nu al is. Alle clichés zijn waar. Terwijl ik vroeger dacht, wat een onzin, als vrouwen daarover spraken. Maar nu ervaar ik het zelf. Zoiets als borstvoeding geven vond ik altijd een beetje vies. Nu vind ik het juist heel mooi om te doen.

“Onze zoon gaat niet naar de opvang, de zorg doen mijn vriend en ik samen. Gek genoeg kan ik heel goed werken als hij erbij is. Dan ligt hij hier voor me op de bank en dan ga ik zitten typen. Hij ligt dan lief te lachen en vindt het heel gezellig.

“Het scheelt dat hij meestal erg rustig is. Lex is lief en kan zichzelf goed vermaken. Het enige moment waarop hij gaat huilen is wanneer hij naar bed moet. Ik denk dat hij er dan graag bij wil blijven. Misschien heeft hij last van FOBO, fear of missing out.

“Je ziet er zo ontspannen uit, zeggen mensen regelmatig. En het klopt, ik ben relaxter dan ooit. Normaal twijfel ik over alles en vraag ik me steeds af of ik het wel goed doe. Nu heb ik dat niet. Het gaat heel natuurlijk.

“Omdat Lex het belangrijkste is, doe ik een jaar langer over mijn master. Ik wil niet zo’n moeder zijn die denkt: je mag nu niet huilen, want ik moet mijn opdracht op tijd inleveren. Toch is het qua timemanagement weleens lastig. Dan dreig ik een deadline te missen, omdat Lex al een paar uur aan het huilen is. Ik wil het moederschap dan niet als excuus gebruiken, dat wil ik zuiver houden.”

In de krant

“De reacties van de docenten zijn altijd onwijs lief. Het zijn stuk voor stuk lieve en begripvolle mensen. Ook tijdens mijn zwangerschap, toen ik vanwege heftige misselijkheid niet bij alle colleges aanwezig kon zijn, voelde ik me gesteund.

“Juist daarom heb ik een rotgevoel overgehouden aan het verhaal waarmee ik afgelopen voorjaar in de krant terechtkwam. Ik was hoogzwanger en moest tijdens een tentamen opeens heel nodig plassen. Helaas had ik de pech dat ik daar net een halfuur voor het einde achterkwam. De regel is dat als je naar buiten gaat om te plassen, je daarna niet meer terug mag komen om je werk af te maken. De surveillant van dienst hield zich strikt aan die regel, ik mocht er niet even tussenuit.

“De baby drukte op mijn blaas, ik raakte in paniek, maar ik dacht: als ik nu opsta, haal ik het tentamen niet. Dus bleef ik zitten om de laatste vraag te beantwoorden. Na afloop schreef ik er een gekscherend stukje over op Facebook. Kort daarna belde er een journaliste en werd mijn verhaal opgepikt door het AD.

“Vanuit de faculteit kreeg ik een grote bos bloemen en hele warme reacties. Dat was ontzettend fijn. Maar de universiteit was niet zo blij. En dat begrijp ik nu ook. Het leek alsof ze niet goed omgaan met hun studenten. Het is nooit mijn bedoeling geweest om de hele universiteit in een kwaad daglicht te zetten.

“Ik ben juist heel blij met alle steun die ik heb gekregen en nog steeds krijg. Ik geniet van het studeren. In mijn Facebook-post zat humor, maar in dat AD-artikel leek het opeens heel zwaar. Ik had niet verwacht dat het zo groot zou worden. Lange tijd heb ik me daar erg rot en schuldig over gevoeld.

“Uiteindelijk heb ik het van me af laten glijden. Mijn zoontje is het belangrijkste. Ik ben zo blij dat Lex er is. Alle andere dingen zijn relatief. Na een studie- of werkdag wil ik zo snel mogelijk naar huis. Als hij er niet is dan mis ik hem. Die zwangerschap is me min of meer in de schoot geworpen. En het is het allermooiste wat er kon gebeuren.”

_Advertentie.