Het Lichaam

Hoe zou het zijn om mijn lichaam te zijn? Ik moest er laatst aan denken. Gewoon, toen ik mijn Lichaam weer eens zag in de badkamer. Dat is me ook wat, dacht ik ineens. Om een Lichaam te zijn. Het Lichaam móét alleen maar.

Ga maar na: Het Lichaam wordt geboren (door een ander Lichaam, overigens, maar dat is weer een heel ander verhaal). En dan moet het groeien. Het liefst precies volgens de curve. Het moet helen als het valt, beter worden als het ziek is, aansterken als het verzwakt is, het moet tegen een stootje kunnen.

En dan volgt een esthetisch moeten: het Lichaam moet mooi zijn. De juiste kleur, de juiste maten, niet te gewoontjes, maar ook zéker niet te uniek. En wat krijgt het lichaam ervoor terug? Geraffineerde suikers. Alcohol. Nicotine. Verzadigd vet. Lachgas. XTC. Allemaal bijzonder vermakelijk voor de hersenen, begrijp me niet verkeerd. Maar het Lichaam heeft er niets aan.

Dan is er een moment van evenwicht: het Lichaam en de Eigenaar verkeren kort in een equilibrium van geven en nemen. Een wederzijds respect. Even hoeft er niets.

Maar, helaas, al snel zet het verval in. Bekijk ‘t ook. Met je leven. Zegt het Lichaam. En dan stelt het lichaam teleur. Wanhopig wordt de mindfulness-weg bewandeld, om te redden wat er nog te redden valt. Bootcamps. Omega-3 supplementen. Yoga. Alles om Het Lichaam tevreden te stellen. Maar het leed is al geleden. Het Lichaam geeft ’t op.

Ik kijk nog eens naar mijn lichaam. In welke fase zouden wij nu zitten? Ik doe het badkamerlicht snel uit. Ik ben blij dat ik mijn Lichaam niet ben.Dit is de laatste column van Gwenda Engels. Heb jij aspiraties, wil je columnist worden? Mail ons! Univers zoekt studentcolumnisten.

_Advertentie.