Alsof níét leven zo’n ramp zou zijn

Nee, zelfmoord plegen is wel het laatste wat Diederik wil. En depressief is hij ook niet. Tenminste, niet dat hij weet. Maar het gevoel bekruipt hem soms als hij lang wakker ligt en de slaap niet kan vinden. De stilte van de nacht. Het plafond, zo zwart als een schoolbord. Dan neuriet Diederik zachtjes die ene lyric van Robbie Williams: I don’t wanna die, but I ain’t keen on living either.

Is hij gehecht aan het leven? Diederik twijfelt. Misschien is het onverschilligheid. Onverschilligheid tegenover het leven an sich. Alsof níét leven zo’n ramp zou zijn. Stel dat Moeder Natuur op het moment van zijn geboorte aan hem had gevraagd: “Ben je er klaar voor?” Wat had hij dan geantwoord? Met de kennis van nu waarschijnlijk: “Nee, dank je. Ik sla even over. Later misschien.” De zorgen van de levenden zijn groter dan die van de niet-levenden, dat is een ding dat zeker is.

Soms is het bestaan een gewicht dat Diederik noodgedwongen met zich meezeult. Wat valt er eigenlijk te winnen? Om nu te zeggen dat arbeid het leven zin geeft, nou nee. Het dagelijkse geneuzel dat werk heet. Diederik gruwt ervan. De opgelegde productiviteit, die eeuwige façade van succes. Hooguit zijn het levende dingen, die hem nog kunnen bekoren. Zijn kat. Vrienden. Desnoods de plant op de vensterbank.

En nu, tijdens corona, lijkt het leven nog het meest op dobberen. Eenzaam op je rug, in een even eindeloze als strakke oceaan. Je houdt jezelf drijvende, terwijl hoog boven je de wolken voorbijtrekken en onder je de peilloze diepte lonkt. Diederik weet niet goed hoe hij het verwoorden moet, maar hij mist de mensen die hij door de lockdown nooit heeft ontmoet. Hij mist alles wat hij had kunnen zijn.

Jezelf steeds minder thuis voelen in deze wereld. Dergelijke gedachten kunnen niemand vreemd zijn, denkt Diederik wel eens. Maar zeker weten doet hij het niet. Probeer het onderwerp maar eens ter sprake te brengen. De zwaarte van de woorden die je dan uitspreekt. Hij weet nu al hoe anderen zullen reageren. Geschrokken, angstig. Het is bijna alsof mensen bang van je worden. En al die adviezen die je dan krijgt (“ga toch lekker sporten”). Maar Diederik wil helemaal geen advies. Advies verandert niets aan je leven, het verandert niets binnenin jou. Trouwens, niemand die medelijden met hem hoeft te hebben.

Jeetje, zelfmoord. Diederik zou het niet eens durven. Al hoeft niemand verlegen te zitten om een reden. Maar gewoon weten dat je niet de enige bent die niet altijd even goed tegen het leven bestand is. Dat zou al zo veel schelen.

_Advertentie.