Als kwetsen de maatstaf is

Geen oudejaarsconference dit jaar? Who cares. Er is sowieso geen Nederlandstalig equivalent van Louis C.K. Wie kent de Amerikaan nog, volgens velen misschien wel de beste komiek ter wereld? Ruim drie jaar geleden bood Louis C.K. via een statement in de New York Times zijn excuses aan. Jaren eerder had hij, ten overstaan van vijf vrouwelijke collega’s, zijn piemel uit de broek gehaald.

Toen ze hem meldden daarvan niet gediend te zijn, had hij het dingetje weer achter de ritssluiting gefrommeld. Poppetje gezien, kastje dicht. Hoe dan ook, Louis ging met zijn excuses in de New York Times wel heel diep door het stof: “The hardest regret to live with is what you’ve done to hurt someone else. And I can hardly wrap my head around the scope of hurt I brought on them.”

Later, tijdens een optreden, deed Louis C.K. – als vanouds – weer datgene wat hij behoort te doen als cabaretier. Hij fulmineerde over politieke correctheid: Waarom werden de overlevenden van de schietpartij in Parkland (Florida) als helden op het schild gehesen? Waarom doken zij steeds met hun hoofd op in de media? “You’re not interesting because you went to a high school where kids got shot.” Louis ging er met gestrekt been in: “You didn’t get shot, you pushed some fat kid in the way, and now I gotta listen to you talking?”

En weer was iedereen boos. Want iemand die net zijn excuses heeft aangeboden, dient minstens enige tijd zijn mond te houden. Zo iemand moet onderdanig luisteren – en niet spreken. Bovendien was Louis ook nog eens “nodeloos grievend.” En ja, zijn criticasters zijn natuurlijk ook hartstikke vóór vrijheid van meningsuiting. Maar dan moet het wel een normale mening zijn!

Je moet sommige dingen niet willen zeggen, wanneer je weet dat het anderen kan kwetsen. Dat Louis cabaretier is, doet daar niets aan af. Tegenwoordig is iets namelijk kwetsend wanneer het als kwetsend kan worden ervaren. Zo simpel is dat.

Sindsdien is Louis CK gecanceld.

Dit jaar deed hij één voorzichtige poging tot een comeback. Via een stand-up special (Louis C.K.: Sincerely), enkel te zien via zijn website. Maar Louis werd in de Verenigde Staten compleet afgebrand. Het was “te vroeg” en er zat te weinig boetedoening in. Bovendien, zo vinden zijn criticasters, zijn excuses enkel de eerste stap op weg naar vergeving. Maar die vergeving moet Louis dan wel verdienen. Excuses zijn namelijk pas geslaagd als ze door de ‘beledigde partij’ als oprecht wordt ervaren. Pas dan verdient Louis verlossing.

Maar meneer bracht grappen over necrofilie, pedofilie, terrorisme, mensen met een handicap en de Holocaust. Plus, en dat was ook heel kwetsend, een grap over sushi, die hij bracht met een raar Japans accent. En dat is racisme. Dus bleef hij ‘cancelled’. Met de toevoeging dat elke Amerikaan die dergelijke grappen wel weet te waarderen, net zo’n smeerpijp en exhibitionist is als de cabaretier zelf. Waarop onder meer de Joe Biden-campagne direct meldde een donatie van Louis C.K. (2800 dollar) terug te zullen storten.

Rijst de vraag: hoe lang moet Louis C.K. nog wachten op verlossing? Ik vermoed tot het einde der tijden, want het gaat allang niet meer over de piemel die hij ooit uit zijn broek haalde. Het gaat over humor. Of beter gezegd: over een verstikkende deken waaronder politiek correcte actiegroepen bepalen wie wanneer een grap mag maken – en waarover. Want het aantal onderwerpen waarover je nog mag lachen, neemt in rap tempo af.

Zolang Louis C.K. grappen brengt die politiek correcte actievoerders niet wensen te horen, blijft hij gecanceld, als persoon afgelast. Of beter gezegd: de lul. Louis C.K. is een prachtige jachttrofee voor aan de wand, een waarschuwing voor elke grappenmaker. Want als je de misschien wel beste komiek ter wereld kunt smoren onder een deken van politieke correctheid, dan kun je dat met elke cabaretier.

Best wel eng eigenlijk, als kwetsen de maatstaf is.

_Advertentie.