Thomas Bosman werd het eerste jeugdbestuurslid ooit in de paardensport

Voor het eerst in de historie van de paardensport zijn dit jaar twee jeugdleden aan het KNHS-bestuur toegevoegd. Eén van de twee gelukkigen is Thomas Bosman (21), vierdejaarsstudent Econometrie en Operationele Research aan Tilburg University. Hij ziet het als een missie de sport toekomstbestendig te maken. “Ik hoop dat het paardrijden over 100 jaar nog steeds te bewonderen is op de Olympische Spelen.”

“Pas op mijn vijftiende ben ik de paardenwereld ingerold. Aanvankelijk was ik nooit zo gegrepen door sport – laat staan paardrijden – maar nadat mijn moeder voorstelde om toch eens op een paard te gaan zitten, sloeg ik volledig om.

“Tegenwoordig ben ik actief springruiter, wat betekent dat ik wekelijks wedstrijden rijd met mijn paard Coco. Hiervoor moet ik veel trainen. Daarom ben ik vrijwel iedere dag te vinden op de trainingsstal van mijn vriendin in Westbroek. Hier doe ik mijn gebruikelijke rondje, maak ik de stallen schoon en neem ik de verzorging van de paarden voor mijn rekening.

“Sinds afgelopen mei ben ik niet alleen meer een beoefenaar, maar ook een bestuurder van mijn favoriete sport. Samen met Erasmus Universiteit-student Carmen Norder kreeg ik de buitenkans om, als eerste jeugdlid ooit, aan te schuiven bij het bestuur van de Koninklijke Nederlandse Hippische Sportfederatie (KNHS). Voor mij persoonlijk een erg bijzonder moment.”

Hart voor de sport

“In het voorjaar van 2019 ontvingen alle jeugdleden van de bond een mailtje dat er een ‘Young Leaders Program’ werd opgezet. Dit is een programma dat de kans geeft aan jongeren om hun leiderschaps- en bestuurskwaliteiten te ontwikkelen aan de hand van masterclasses. Op deze manier hoopt de KNHS jongeren in beweging te brengen die zich hard kunnen maken voor de belangen van hun generatie.

“Het was een kans die ik niet wilde laten schieten. Zeker omdat voor twee deelnemers een zetel zou worden vrijgemaakt binnen het bestuur. Een uitzonderlijke mogelijkheid, omdat deze plekken normaal worden vergeven aan kundige mensen die zich reeds hebben bewezen binnen de maatschappij.

“Ik heb een hart voor de paardensport en voel me betrokken bij de serieuze problemen waar zij mee kampt – denk aan de toegankelijkheid voor jongeren en de kritiek van dierenactivisten. Een bestuursfunctie stelt mij in staat om hier invloed op uit te oefenen en te werken aan eventuele oplossingen. Bovendien was ik erg nieuwsgierig naar de werking van zo’n organisatie en de bijkomende financiën. Na voltooiing van de masterclasses heb ik daarom gesolliciteerd naar de bestuursfunctie – de rest is geschiedenis.

“Waarom ik het ben geworden durf ik niet te zeggen. Ik had al wat bestuurlijke ervaring opgedaan bij een lokale paardensportvereniging en ik sta dagelijks letterlijk met mijn voeten in de paardenstront. Ik ken dus beide kanten van het verhaal. Mijn studie econometrie komt ook goed van pas, ik ben getraind in het lezen van cijfers. Hierdoor is het voor mij vrij gemakkelijk de geldstromen van de bond te doorzien.”

Brug tussen jeugd en bestuur

“Niet alleen voor de paardensport is onze toetreding een unicum, ook voor de Nederlandse sport als geheel. Er is naar mijn weten nog geen enkele andere nationale sportbond die permanent een plekje heeft vrijgemaakt aan de bestuurstafel voor een jeugdlid, en daarmee de stem van de jeugd benadrukt. Het laat zien hoe vooruitstrevend het KNHS-bestuur is.

“Aan de andere kant vind ik het niet meer dan normaal dat jongeren binnen een vereniging op deze manier vertegenwoordigd worden. De kracht van een goed bestuur ligt in het op een juiste wijze representeren van je leden; je wilt een afspiegeling zijn van je ledenbestand. Dit houdt concreet in dat je voor iedere discipline en leeftijdscategorie een vertegenwoordiger hebt. Dus ook voor de jongeren.

Niet iedereen staat open voor nieuwe ideeën

“Met mijn nieuwe functie probeer ik een brug te slaan tussen de jeugd en het bestuur. Dat is belangrijk voor de duurzaamheid van de sport. Als jongeren het gevoel hebben niet gehoord te worden, bestaat er een kans dat ze in de toekomst hun lidmaatschap opzeggen. Dit brengt het voortbestaan van het paardrijden in gevaar. We moeten er daarom voor zorgen dat de sport voor jongeren in trek blijft.

“Op dit moment lopen er hier en daar nog conservatieve lui rond die de scepter zwaaien. Zij staan niet open voor nieuwe ideeën of houden tradities in stand die niet populair zijn onder de jeugd. Zo wordt er op lokaal niveau niet altijd hartelijk gereageerd op jongeren die het initiatief nemen om een evenement te organiseren. Hierbij klinkt vaak het valse ‘we doen het al jaren zo’-argument. Als we niet met sommige van deze stoffige gewoontes breken, gaan jongere leden steeds minder participeren, wat kan resulteren in een toekomstige uittocht.”

Voeten in de bak

“Het werk als jeugdbestuurslid kent verschillende aspecten. Het voornaamste is de bestuursvergadering bijwonen. Tijdens deze maandelijkse samenkomst gaan Carmen en ik het gesprek aan met de andere bestuursleden en komen we gezamenlijk tot bepaalde besluiten. In de periode die daarop volgt ben ik zo nu en dan bezig met het verantwoorden van deze besluiten.

“Mensen leveren geregeld commentaar op de beslissingen die wij nemen. Pas werd bijvoorbeeld bekend dat er vanuit de nationale bond voornemens zijn om de dressuurhoeden af te schaffen. Op zulke momenten krijg ik best wel wat mensen over me heen die het daar niet mee eens zijn. Het is part of the deal en natuurlijk onvermijdelijk voor een sport met zo’n 140.000 leden en vele verschillende takken; ieder komt op voor zijn eigen belang.

Je raakt aan de praat met allerlei interessante mensen uit de paardenwereld

“Ik heb er dan ook geen problemen mee wanneer iemand kritiek levert – kritische leden zijn fijn. Wel heb ik moeite om met personen om te gaan wiens oordeel al vaststaat. Sommigen lijken simpelweg niet overtuigd te willen worden. Als jij alleen maar aanvalt en niet luistert naar wat er terugkomt, tja, dan zijn we wat mij betreft uitgepraat.

“Een leukere kant van het bestuurdersvak is het bezoeken van wedstrijden. Zo mocht ik laatst de medailles uitreiken aan de jeugdwinnaars op het NK Dressuur. Dan sta je met je voeten in de bak en raak je aan de praat met allerlei interessante mensen die actief zijn binnen de paardenwereld. Dat zijn de leuke dingen. Door de pandemie vinden dit soort evenementen begrijpelijkerwijs nauwelijks meer plaats. Dat is erg zonde.”

Paardenwelzijn

“Het baart me soms zorgen dat er steeds meer dierenactivisten op de stoep staan die de sport kritisch bejegenen. Zij stellen dat het welzijn van paarden niet of niet genoeg in acht wordt genomen binnen het paardrijden.

“Laat ik duidelijk zijn door te zeggen dat paardenwelzijn te allen tijde vooropstaat bij mij. Een groot deel van de KNHS-reglementen heeft hier ook betrekking op en waarborgt de belangen van het paard. Ik ontken niet dat er soms rotte appels rondlopen, maar op basis daarvan de gehele sport afserveren, is onzin.

Er moet een gevoel van eenheid tussen ruiter en paard gecreëerd worden

“Het paardrijden gedijt juist bij een harmonie tussen mens en paard. Hierin zit de schoonheid van de sport. Er moet een wederzijdse vertrouwensband zijn wil het paard zijn oefeningen correct uitvoeren. Zo’n hechte relatie ontstaat alleen wanneer er door genuanceerde communicatie een gevoel van eenheid tussen ruiter en paard wordt gecreëerd. Juist als er dwang in het spel is, wordt een paard ongehoorzaam en koppig.

“Ik wil activisten zeker niet wegwuiven; ik pleit voor meer publiek debat over dit thema. Dat wordt op dit moment nog te weinig gedaan in mijn ogen. Het gesprek wordt intern in de paardensport wel gevoerd, maar nauwelijks daarbuiten, wat tekenend is voor het gesloten karakter van de paardenwereld. Als een open dialoog nodig is om deze prachtige sport te behouden, dan is deze het denk ik dubbel en dwars waard.”

_Advertentie.