In Memoriam: Angela van Schendel

Op 29 januari overleed Angela van Schendel, op 73-jarige leeftijd, heel kort na de dood van haar partner. Angela was tot haar pensionering verbonden aan de universiteit, waar ze het grootste deel van haar werkzame leven secretaresse was bij Univers.

Zij was daar, op volstrekt eigen manier, een rots in de branding. Zij droeg zorg, in de tijden dat Univers (en de voorganger daarvan, het Tilburgs Hogeschoolblad) nog een weekblad was, voor wat heette de servicepagina’s. Daar trof de lezer de advertenties aan, de facultaire mededelingen alsook een stortvloed aan wervende teksten van de studie- en studentenverenigingen. Ook was zij bewindvoerder over de matsertjes. Dat waren de korte annonces van studenten die een kamer zochten, tweedehands studieboeken aanboden, et cetera.

Angela was, zo dacht ik al snel na mijn aantreden in 1992, als het ware verzeild geraakt bij de universiteitskrant. Een mooie, lichtelijk mondaine vrouw te midden van een bonte verzameling van academici die in de universiteitskrant het voorportaal van NRC Handelsblad zagen. Geflankeerd door nimmer afgestudeerden voor wie de universiteitsbezetting van 1969 bij wijze van spreken gisteren had plaatsgevonden en door studenten die met hun pen uit de voeten konden en per artikel betaald kregen.

Verwondering en zorgzaamheid

Angela bekeek dit journalistiek amalgaam met een mengeling van verwondering en zorgzaamheid. Ze was discreet (een nogal opvallende eigenschap op redactieburelen), welgemanierd en elegant. En goedgekleed, wat ook nogal uit de toon viel in het paleis van afgedragen spijkerbroeken en vale T-shirts van de redacties van die dagen. Een hoofdredacteur met een jasje was er welhaast verdacht, behalve bij Angela, die daar eerder waarderende woorden voor over had.

Wat haar bond met de universitaire journalistiek was een raadsel. Ze diende de krant vanaf het midden van de jaren ’70 en zorgde ervoor, al was het nu en dan kantje boord, dat die servicepagina’s week in week uit op orde waren. Ze las de krant zelf mondjesmaat, maar de columns van Boelhouwer en Soudijn, en later Herman Brusselmans werden niet overgeslagen. Als er al een band met de journalistiek was, dan bestond die uit het glas en de sigaret. Roken mocht in die dagen op de campus nog overal, en het waren de zonderlingen op een redactie die zich niet aan die slechte gewoontes overgaven.

Gewaardeerd en geliefd

Op redactieborrels en etentjes schoof ze dan ook graag aan, al bleef ze altijd wat gereserveerd en was ze bijtijds weg. Ze was deelgenoot, zonder veel te delen. Soms moest ze het even laten afweten, om steevast weer terug te komen. Een enkeling wist dat het leven haar niet altijd gemakkelijk viel, al sprak ze daar nauwelijks over. Liever niet. Belangstelling toonde ze vooral voor anderen. Belangstelling voor hoe het je opgroeiende dochter verging, voor de gezondheid van een collega die van de fiets getuimeld was, voor collega’s die het soms zwaar hadden met de eisen die aan de krant werden gesteld.

Hoe roerig de tijden soms waren, hoe onnavolgbaar de universitaire vernieuwingen of hoe veelvuldig de redactiewisselingen: Angela was er, waar de redactie ook zetelde. Ze hield afstand, maar was er. Al die jaren. Gewaardeerd en geliefd.

Pieter Siebers, hoofdredacteur 1992-1999

_Advertentie.