De kracht van een kitscherig koffiekopje

Ik probeer niet al te vaak te denken aan de dingen die nu niet mogen of niet kunnen – het glas is halfvol, zullen we maar zeggen – maar ik bedacht me laatst wel terloops dat ik het zo mis om naar de kringloopwinkel te gaan. Niet het meest gewichtige gemis, maar niettemin een gemis.

Wat mis ik het om zo een een rommelige kringloopwinkel (of vintage store) binnen te stappen en de velerlei aan spullen gade te slaan. Om met mijn vingers door de stoffige en ietwat vergeelde boeken te bladeren. Om alle oude lp-platen door te spitten, in de hoop ergens tussen de Duitse schlagermuziek toch nog een pareltje van een plaat te vinden.

Of om langs de veelheid aan prullaria te lopen en geïntrigeerd te raken door een ouderwets apparaat, waarvan je het nut zo 1, 2, 3 niet kan uitvogelen. Misschien iets voor in de keuken? Maakt eigenlijk ook niet uit, want het mysterie van het ding geeft op zichzelf al voldoende gevoel van welbehagen.

Door een kringloopwinkel struinen en de al dan niet gebruikte goedjes bekijken en betasten brengt een mengelmoes aan gevoelens teweeg. Het zien van oud speelgoed roept nostalgie op, een ouderwetse platenspeler opwinding en een iets te kitscherig (maar ook schattig) koffiekopje een licht gevoel van afkeer.

Bovendien voelt het soms vreemd – haast wat pervers – om bijvoorbeeld kleding aan te trekken waar een ander mens ooit in heeft geleefd, gelukkig in is geweest, of juist verdrietig. Desondanks heeft het een bepaalde aantrekkingskracht, iets te kopen wat al doorleefd is, alsof het object herinneringen bij zich draagt. Alsof het de mensen jarenlang heeft afgeluisterd en alle gebeurtenissen en woorden voorgoed in zijn materie heeft opgeslagen.

Ik kocht een paar jaar geleden een boek bij de kringloop en zag bij thuiskomen dat de vorige eigenaar van alles met potlood had onderstreept. Het boek gaat, kort gezegd, over de zoektocht naar God. Je hoeft niet gelovig te zijn om sommige van de passages ontroerend te vinden. De vroegere eigenaar onderlijnde tegen het einde van het boek de volgende zin:

“Hyam had de Gulden Regel van Hillel voor me aangehaald, de regel die ons zegt in ons eigen hart te kijken om te ontdekken wat ons pijn doet en er verder van af te zien anderen dezelfde pijn toe te brengen.”

De wereld zou toch een stukje mooier zijn als iedereen dat deed? Als iedereen eerst zijn eigen wonden zou begrijpen en verzorgen, zodat die geen schade bij een ander berokkenen. Wellicht draait het me daar in de kringloop ook om: de wereld een beetje beter maken. Omdat ik graag geloof dat alles een tweede kans verdient. En omdat er al zoveel afval bestaat in de wereld, meer dan het verdragen kan. Doe mij dan maar dat kitscherige koffiekopje.

_Advertentie.