Avondklokverzekering

Ik vond het maar een gek gezicht gisteravond, Rutte die als een kat met negen levens het land te woord stond alsof er de afgelopen weken niks gebeurd was. Alsof niet vrijwel de hele kamer zijn integriteit in twijfel had getrokken. Hij nam gewoon weer plaats voor de gebruikelijke lichtblauwe achtergrond om uit te spreken wat al was uitgelekt: “geen versoepelingen.”

Nog voordat Rutte het woord nam haakte ik af. Op mijn telefoon stuitte ik op een artikel over jongeren die zich in WhatsAppgroepen “verzekeren” tegen de avondklokboete. Voordat ze het huis verlaten maken ze tien euro over naar een fonds, degenen die onderweg gesnapt worden kunnen dan een beroep doen op dat fonds om hun boetes te betalen. Ik lach. Daar schrik ik van. Moreel gezien zou ik dit moeten afkeuren, maar dat doe ik niet. Dat voel ik niet.

Ik zie om me heen geen draagvlak meer voor de avondklok. Ik zie vooral afgestompte mensen die smachten naar enige mate van perspectief. De intrinsieke motivatie om braaf thuis te blijven zitten is verdwenen. De zin “Alleen samen krijgen we corona onder controle”, die Ruttes hoofd op dinsdagavonden trouw omringt, is leeg en inhoudsloos geworden.

Wat ook niet helpt, is dat de man die het volk probeert te overtuigen van het belang van de regels, zelf de afgelopen weken vooral het nieuws heeft gehaald als de protagonist in een kinderlijk welles-nietes-spelletje.

Ik weet niet of Mark Rutte de geschikte persoon is om ons land te leiden, maar ik weet wel zeker dat Rutte niet de man gaat zijn die ons opnieuw weet te verbinden. Hij gaat niet de man zijn die ons opnieuw het belang doet inzien van de geldende maatregelen. En zolang dat niet het geval is begrijp ik die jongeren wel. Dan biedt die tien euro meer perspectief dan de minister-president.

_Advertentie.