Bevrijdingsfestival

Och 5 mei. Lekker met de meiden hutjemutje de graszoden weg schoffelen op een festivalachtig terrein. Zonnebril op, verwaterd bier in het knuistje en swingend de vrijheid vieren. Af en toe even een paar woorden ondergaan van een grijze meneer met een medaille op zijn borst, die niet door heeft hoe een microfoon werkt en daardoor amper te verstaan is. Het publiek lacht en klapt wel hoor, maar het is stiekem met belangrijkere dingen bezig. “Ga jij vast bier halen schat? Sowieso korte rij nu, gaan wij snel plassen.”

Je kan je afvragen of het zin heeft, zo’n festival. Je kan je afvragen of zo’n grijze gedecoreerde man van tevoren door heeft dat er eigenlijk niemand op zijn verhaal te wachten zit, dat 5 mei gewoon een nieuw excuus is voor een feestje met wat schmink. Je kan je echter ook afvragen of het zinvol is om die discussie te voeren. Er zullen immers (zelfs op zo’n festival) ook zeker nog mensen zijn die wel geraakt worden, die er wel echt mee bezig zijn. Bovendien is het ook wel lekker dat we een keer een feestdag hebben die niet direct terug te herleiden is tot de spannende avonturen van een man die al 2000 jaar overleden is.

Hoewel de bevrijdingsfestivals dit jaar sowieso niet door konden gaan zullen burgemeesters en handhavers toch maar wat blij zijn geweest met een regenachtige bevrijdingsdag. Een biertje en een pilletje gaan er immers toch wat soepeler in bij een zwoele lentezon dan op een grauwe miezerdag. Men bleef (bij iemand) thuis. Zo ook ik. Deugdzaam zwoegend aan de thesis, maar stiekem ook überhaupt niet uitgenodigd voor illegale feestjes achter gesloten deuren. Ik moet zeggen dat ik ze niet gemist heb. In plaats daarvan denk ik na over de 4 mei-lezing van Roxane van Iperen en net terwijl ik me verwonder over het feit dat dergelijke woorden toch wat meer resoneren als je de dag erna niet 20 bier achterover slaat hoor ik rumoer op straat.

Een lange rij felgekleurde poncho’s waggelt door de straat. Gewapend met geïmproviseerde protestborden en matige ideeën schreeuwen ze hun leuzen het luchtledige in, er is verder immers haast niemand op straat. Als ik vervolgens die doorweekte, verkleumde gezichten zie, voel ik toch medelijden. Zulke mensen gun je toch een bevrijdingsfestival?

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.