De onbekende helpende hand

De laatste tijd bestaan mijn dagen voornamelijk uit het schrijven van mijn scriptie. En uit stressen over mijn scriptie. Het is het állerlaatste wat ik moet doen voordat ik afstudeer en ik ondervind nu aan den lijve dat de laatste loodjes inderdaad het zwaarst wegen.

Ik heb een strikte planning voor mezelf gemaakt: veel lezen, veel schrijven en weinig afleiding. Dat gaat best goed, maar toch verlies ik soms nog waardevolle minuten door – op zijn ouderwets gezegd – te internetten. Netflix-documentaire The Social Dilemma windt er geen doekjes om: er zijn algoritmes die de data van een internetter opslaan om zo op minutieuze wijze de aandacht vast te houden met informatie die in zijn of haar interessegebied ligt.

Daar zitten haken en ogen aan, aldus de documentaire, maar het is niet alleen kommer en kwel. Soms laat dat algoritme me precies zien wat ik nodig heb. Zo stuitte ik laatst op het Youtube-kanaal van een Japanse jongeman die eigenlijk niet veel spectaculairs doet, maar zijn kijkers simpelweg een inkijkje geeft in zijn dagelijkse leven. Hij filmt zichzelf bijvoorbeeld terwijl hij eigenhandig zijn keuken opknapt. Dat is misschien niet erg opzienbarend, maar zijn video’s geven me altijd een sereen en optimistisch gevoel. Zonder dat hij ook maar iets van mijn bestaan afweet, geeft hij mij op die stressvolle scriptiedagen inspiratie en rust.

Gisteravond nog vond ik toevallig, of nee, vond ik door toedoen van het algoritme, een video over de vrouw achter de stem van de NS. Het filmpje heette ‘Dé stem van de NS verdwijnt: zo ziet ze eruit’ en was gepubliceerd door De Telegraaf. Ik heb geen speciale band met de NS noch heb ik in het bijzonder affiniteit met De Telegraaf, dus ik snap niet helemaal wat het algoritme op dat moment uithaalde. Desondanks gaf ik het gelijk en klikte ik de video aan.

In de commentaarsectie zijn er mensen die de vrouw bedanken. Ze heeft iets betekent voor anderen, mensen die ze nooit ontmoet heeft. Ze heeft vurige frustraties opgeroepen en gescheld veroorzaakt, maar heeft ook gevoelens van warmte opgewekt en mensen doen denken aan thuis.

Volgens mij was het de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson die schreef: “If I can ease one life the aching, or cool one pain, I shall not live in vain.” De Japanse jongeman of de vrouw wiens voorbeeld ik vanochtend volgde terwijl ik hoopvol op mijn yogamat lag; ze hebben er geen weet van, maar ze verlichten het gewicht van die laatste loodjes.

Terwijl ik vanaf mijn balkon naar beneden staar, zie ik hem aankomen. Een jongen gehuld in het oranje. Hij draagt mijn avondeten bij zich. Bij de deur bedank ik hem. Ik voel het gewicht van de loodjes weer wat afnemen. De onbekende helpende hand van de bezorger.

_Advertentie.