Sterkte, is dat alles?

Soms plaatst iemand een droevig bericht op Facebook: een geliefde is overleden. Sommige zijn zo raak geschreven, dat je ze een paar keer moet lezen. Online monumentjes in de berm van het leven. 

Daaronder verschijnen dan altijd heel veel reacties. Meer dan honderd is geen uitzondering. Maar bijna allemaal zijn ze hetzelfde. Een kort zinnetje met ‘sterkte’ erin. Vooruit, soms staat er niet enkel ‘sterkte’, maar ‘heel veel sterkte’. Of ‘sterkte’ in combinatie met ‘gecondoleerd’. Meer smaken zijn er niet. Tenzij een beroemdheid overlijdt, dan is het altijd ‘RIP’.

Maar ‘sterkte’ is toch wel het ergste woord van alle. Het woord is zo nietszeggend dat je het als als steunbetuiging kunt gebruiken voor elke tegenslag waarvan iemand melding maakt.
Ontslagen? ‘Sterkte’.
Relatie uit? ‘Sterkte’.
Kat dood? ‘Veel sterkte’.
Vader overleden? ‘Heel veel sterkte gewenst’.

Sterkte. Een kreet in het voorbijgaan, meer is het niet. Maar misschien valt het ook niet mee. Waarschijnlijk ken je de rouwende niet eens persoonlijk. Dus wat moet je dan zeggen? Als je net ‘LOL’ onder een kattenfilmpje hebt gezet, is ’sterkte’ onder een overlijdensbericht een logisch vervolg. Bovendien, als al 179 keer een kort zinnetje met ’sterkte’ onder een postje staat, waarom zou jij dan ook niet ‘sterkte’ mogen zeggen?

Dat is waar. Maar ik stel me dan altijd de rouwende voor, die – net terug van de uitvaart – Facebook opent. En 179 reacties ziet, allemaal hetzelfde. Twee, drie woorden met ‘sterkte’ erin. Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze altijd. Behalve dan op Facebook. Want biedt dit troost? Helpt het bij het rouwproces? Of is het tikken van het woordje ‘sterkte’ niets meer dan een leeg ritueel?

Zeg dan niets, denk ik dan altijd.

Oké, even snel ‘sterkte’ tikken, maakt medeleven makkelijk. Maar medeleven is niet makkelijk. Of in ieder geval: het zou niet makkelijk mogen zijn. De dood is geen smalltalk. Denk eens na over een persoonlijk zinnetje. Verplaats je voor heel even in het verdriet van die ander. Over rouw valt zoveel te zeggen.

Stel, je hebt een geliefde verloren, maar er zou een pil bestaan die alle rouw in één keer uitbant. Zodat je weer door kunt met je leven. Boodschappen doen, tv kijken, pilsje pakken. Zou je zo’n pil nemen? Nee, want rouwen is natuurlijk. Het hoort erbij wanneer je een dierbaar iemand hebt verloren. Herinneringen zijn dan als de twee zijden van een munt. Aan de ene kant koester je ze. Maar de keerzijde is dat je weet je dat je nooit meer nieuwe herinneringen met die persoon zult kunnen maken.

Onderzoek eens wat je werkelijk voelt. Verplaats je in die ander, verkreukeld van verdriet bij een vers gedolven graf. 
Even een minuut of twee nadenken over een persoonlijk zinnetje. Het maakt niet eens zozeer uit wát je schrijft, zolang het maar meer oplevert dan zo’n dood woord als ‘sterkte’.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.