Eerlijk zullen we alles delen

Groot nieuws krijg ik al lang niet meer via de traditionele kanalen binnen, over het algemeen zijn er altijd wel mensen die er sneller bij zijn. Zo ook afgelopen dinsdag: “Peter R neergeschoten.” Hierop ontplofte de groepsapp en het gesprek ontaardde al snel in een spervuur aan loze opmerkingen en ongefundeerde meningen.

Zo gaat het de laatste tijd bij heftige gebeurtenissen eigenlijk altijd. Enkele deelnemers wanen zich journalist en gooien elke update direct de groepsapp (inmiddels liveblog) in, waarop anderen gedwee hun compassie of betrokkenheid laten merken (“Pfff”, “Tjongejonge” etc.)

Dinsdag stuitten we echter relatief snel op een impasse: het nieuws was op. Althans, het officiële nieuws. In de krochten van het internet circuleerden een aantal beelden die om begrijpelijke redenen het journaal niet haalden, maar via de reeds genoemde groepsapps (en een foutje van NU.nl) toch de huiskamers bereikten.

In eerste instantie is dat waardeloos van de mensen die in een interessantdoenreflex de telefoon getrokken hebben, maar er ligt ook een verantwoordelijkheid bij ons als ontvangers. Wij, als onverzadigbare sensatieconsumenten, hebben de beelden zelf van groep naar groep verspreid. Ik moet beschaamd toegeven dat ik zelf het filmpje ook eerst bekeken heb voor ik de plaatselijke distribiteur de ethische maat nam.

Er volgde een discussie. Een kleine minderheid haalde aan dat er in een dergelijke situatie ook een publiek belang is, dat De Vries als publiek figuur en journalist ook ons als maatschappij vertegenwoordigt. Een aanval op hem is een aanval op ons en rechtvaardigt derhalve de beelden die, hoe hevig ook, een wezenlijk onderdeel zullen worden van ons collectief geheugen zoals ook de beelden van Fortuyn dat zijn geworden.

Het is waar dat De Vries een grote groep vertegenwoordigt en het klopt dat de betreffende foto van Fortuyn negentien jaar geleden op alle grote kranten prijkte. Me dunkt echter dat die aanval op een publiek figuur ons ook wel bereikt zonder daar bloederig bewijs van te willen zien en daarbij lijkt het belang van familie en vrienden me in deze nog altijd groter dan dat van het grote publiek.

De minderheid sloot af met de notie dat maatschappijen nu eenmaal veranderen en dat er best een kans is dat wat destijds normaal was, over tien jaar met gefronste wenkbrauwen bekeken wordt. Ik erken dit helder inzicht, maar roep de betreffende partij met stip op om eens goed om zich heen te kijken. Over tien jaar is negentien jaar geleden al ingezet.