‘Eigenlijk zouden studenten niet moeten betalen voor hun eten’
Wat eten we vandaag? Na een jaar van beperkte service of zelfs dichte deuren is het antwoord op die belangrijke vraag weer in veel varianten op de campus te vinden. Of op de stoep ervoor, aan de Hogeschoollaan. Daar staat ’s middags de nieuwe grotere Mixdishes-foodtruck weer. Goed nieuws voor de liefhebbers van roti, broodjes, bara’s of een praatje met uitbater Ré.
Na de boel eens goed bekeken te hebben, komen twee studenten bestellen bij Ré’s foodtruck. “Ik dacht dat dit een viskraam was…”, zegt een van hen voordat ze een vegetarisch broodje besteld. Eigenaar Ré Bahadoorsingh, hofleverancier van roti en andere wereldgerechten op de campus, acteert beledigd: “Nee!”
Na bijna anderhalf jaar afwezigheid is ook Ré weer terug op zijn oude stekje op de Hogeschoollaan. Hij is al jaren een bekend gezicht, maar zijn kleinere ‘Delicious Brood’-kar is nu ingewisseld voor een veel grotere wagen, die viskraam. Vanwege de geweldige koeling, legt hij uit, terwijl hij het bestelde broodje volschept. “Wil je er peper in?” – Nee. “Dacht ik wel, je bent pittig genoeg van jezelf.”
Goed vullen
De populairste maaltijd in Ré’s restaurantwagen is roti. “Daarvan verkoop ik er normaal 600 per maand. Maar dat zal nu wel meer worden, gisteren verkocht ik er al 55. Dat komt omdat het goedkoop is en goed gevuld. Alles zit erin: aardappelen, boontjes, kipkerrie. En gegarandeerd lekker. Ik probeer dingen uit. Vinden ze iets niet lekker, dan haal ik het er weer uit, net zo lang tot ze alles lekker vinden.”
Al te zuinig is Ré bij het vullen van de broodjes, roti’s of maaltijdboxen niet. “Het moet goed vullen. Als studenten bij mij wat kopen, wil ik niet dat ze na een kwartier weer honger hebben. Een broodje moet je ook als avondeten kunnen hebben.”
Gratis eten
Behalve op vrijdag meldt Ré zich elke dag in de loop van de middag op zijn stek voor de campus. Al snel melden zich de eerste klanten voor zijn wereldkeuken. Nederlandse en ook veel internationale studenten en ‘buitenstaanders’ zoals buurtbewoners. “Eigenlijk wil ik het hier vooral voor de universiteit doen. Ik probeer daarom de prijzen ook een beetje laag te houden. Ik vind dat studenten eigenlijk niet moeten betalen voor hun eten. Met het collegegeld dat ze betalen, mag dat er wel bij inbegrepen zijn.”
Ondertussen kan hij zelf natuurlijk van gratis eten geen zaak runnen, maar klanten en omstanders laten proeven van zijn waar kan natuurlijk altijd. Dat merken ook twee studentes die bij de kar bespreken hoe niet lekker ze tofu vinden. “Dat moet je frituren”, legt hij uit, “proef dit maar eens”. En inderdaad, zijn tofu blijkt wel te kunnen bekoren.
De prijzen heeft hij niettemin na de eerste jaren wel wat omhoog moeten doen. De BTW ging van 6 naar 9 procent, gestegen kosten en anderhalf jaar stilstaan met de lockdown hebben er ingehakt, legt hij uit. “Maar de situatie van studenten is ook niet heel goed. Daarom pleit ik er echt voor dat studenten gratis eten krijgen van de universiteit.”
Sales
Ondanks de foodtruck zegt Ré op zich niet zo veel met koken te hebben. “Toen ik jong was, zo’n 13, 14, kookte ik al wel voor grote groepen in de moskee. Maar later ben ik in de sales gegaan. Ik heb gewerkt bij grote bedrijven, Lidl, ING, Nuon. Maar ondanks het dikke salaris wilde ik na een tijd toch wat anders. Ik heb ook nog een gigantisch restaurant gehad, nadat dat eindigde ben ik gaan reizen. En toen ik terugkwam zag ik een advertentie voor deze plek. Sinds 2015 sta ik hier.”
“Bij sales moet je als een klant belt niet het idee geven dat het iets commercieels is, maar oprechte interesse hebben. Toen ik manager was bij Nuon werkte ik met grote contracten. Ik belde geen mensen, zij belden naar mij. Ik gaf dan ook eerlijk advies. Als de prijs ging dalen, vertelde ik ze: wacht een paar weken, dan ben je goedkoper uit. Als je iets aan iemand verkoopt, moet je er zelf ook een goed gevoel bij hebben.”
Tranen met tuiten
En zo staat Ré nu ook in zijn maaltijdwagen zijn klanten weer te woord, terwijl hij de broodjes volschept. Bij internationale klanten vragend of radend waar ze vandaan komen, terwijl hij overlegt hoe ze hun eten precies willen hebben. ‘How big is your appetite?’, ‘How spicy do you want it?’ Niet zo heet is geen probleem, maar heel pittig kan ook. “Ik kan wel wat eten voor je maken waar je tenen van gaan krullen.” Dat is niet zonder gevolgen, legt hij uit. “Als ze afgestudeerd zijn, gaan ze soms met tranen met tuiten terug naar huis. Ik maak ook wel mee dat ze bij het afstuderen nog met hun moeder langskomen: ‘Kijk, mam, dit is Ré.’
Advertentie.
