Henriëtte Marsman: ‘Stinkende boeken gooien we bij Books 4 Life meteen weg’

Nachtmerries, dagdromen en onvervulde wensen: in de rubriek ’13 vragen aan’ laten bekende gezichten op de campus zichzelf van een andere kant zien. Deze keer: Henriëtte Marsman (61), boekenverkoper bij Books 4 Life.

1. Wat is je favoriete plek op de campus?

“Hier, in de winkel van Books 4 Life in de kelder van het Cobbenhagengebouw (C45, red.). We verkopen tweedehands boeken voor weinig geld. Alle boeken worden aan ons gedoneerd, en alle opbrengsten gaan naar een goed doel.

“Onze klanten komen uit de wijde omgeving van Tilburg. We hadden zelfs een tijdje een vaste klant die op de fiets uit Den Bosch kwam. Studenten weten ons ook te vinden. Die duiken altijd meteen de hoek met studieboeken in. Internationale studenten vragen vaak naar kinderboeken. Dan weet je dat ze Nederlands aan het leren zijn.”

2. Welk boek zou je iedereen aanraden?

“Het land van de Samen van Annica Wennström. Dat speelt zich ergens in het noorden van Noorwegen af. Ik heb het gekocht vanwege de cover, daar staat een jong meisje in klederdracht op. Ik heb de auteur via Facebook een berichtje gestuurd om te zeggen dat ik het boek zo mooi vond. Daar heeft ze op gereageerd, dat had ik nooit verwacht. Ze vond het leuk om te horen.”

3. Wat vind je lastig aan je werk?

“Helaas ben ik op jonge leeftijd arbeidsongeschikt verklaard. Sindsdien doe ik vrijwilligerswerk. Inmiddels alweer tien jaar bij Books 4 Life. Daarvan ben ik negenenhalf jaar vrijwilligerscoördinator geweest. Daar ben ik onlangs mee gestopt.

“Als vrijwilligerscoördinator was ik het aanspreekpunt voor alle vrijwilligers. Ook als ik een dagje uit was, kon de telefoon nog gaan. ‘Ik ben ziek, kun jij vervanging regelen?’ Ik heb het al die tijd met veel plezier gedaan, maar nu wil ik me ook op andere activiteiten gaan richten. Ik doe hier nog wel één wekelijkse ochtendshift.”

4. Wat zou algemene kennis moeten zijn?

“Wees aardig voor elkaar. Dat vind ik belangrijk. Als je dat bent, dan open je veel deuren. Openheid en eerlijkheid horen erbij. Ik heb wel eens ervaren dat mensen niet eerlijk of open tegen mij waren. Dat heeft me vriendschappen gekost. Daarom raad ik iedereen aan: behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden.”

5. Waar ben je het meest trots op?

“Ik ben er trots op dat de winkel al zestien jaar bestaat. Iedereen die hier werkt, is vrijwilliger. Of je nou maar een paar uurtjes per week in de winkel bent, of in het bestuur zit, iedereen is gelijk. Dat is écht vrijwilligerswerk. We zoeken trouwens nog meer vrijwilligers.

“Mijn collega’s zou ik typeren als belezen mensen. Oud-bibliothecarissen en boekverkopers die van boeken houden. Je moet hier niet komen werken als je niks met lezen hebt. Daar draait het hier om. Als vrijwilligers hebben we een mooi voordeeltje: wij mogen als eerste kiezen uit de binnengekomen exemplaren.”

6. Wat zou je wat meer moeten doen?

“Naast mijn werk hier ben ik bezoekouder bij iemand met een verstandelijke beperking. Vroeger zocht ik die persoon, die niet in Tilburg woont, regelmatig op. Dan gingen we bijvoorbeeld een stukje wandelen. Door de coronamaatregelen kan dat niet meer. Testen voor bezoek en mondkapjes in de trein vind ik te veel gedoe. Daarom zie ik haar nog maar weinig, het is alleen nog maar beeldbellen. Op zich is dat een uitkomst, maar ik zou vaker in het echt willen langsgaan.”

7. Je huis staat in brand en je kunt maar één bezitting redden. Wat neemt u mee?

“Dan kies ik het boek De schat van het kasteel zonder naam. Dat is een kinderboek. Ik heb een mooie hardcover, met foto’s erin. Toen ik een jaar of tien, twaalf was, kwam er namelijk een Belgische televisieserie van dat boek op tv. Die vond ik fantastisch. En er speelden zulke leuke jongens in. Ik heb de acteurs onlangs nog opgezocht, sommigen zijn nog steeds leuk.”

8. Wat moet er in onze maatschappij echt veranderen?

“Voordat ik werd afgekeurd was ik verpleegkundige. Ik heb altijd gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking. Waar ik ook kwam, ik zag dat zij altijd zijn weggestopt in bossen. Dat was toen de tijdsgeest. Maar eigenlijk is het nog steeds wel zo. Veel mensen hebben geen positief beeld over deze groep. Ik ben niet optimistisch over kun kansen om in de maatschappij te functioneren.”

9. Wat weten maar weinig mensen over je?

“Dat ik figureer in speelfilms en tv-series. Ik rolde erin via mijn zus, die zag dat er figuranten werden gezocht voor de tv-serie ’t Schaep in Mokum. Daar heb ik me voor de lol voor opgegeven, en ik werd gekozen. Sindsdien heb ik gefigureerd in andere series, reclamespotjes, films en zelfs in het Sinterklaasjournaal. Jammer genoeg ligt dit door het coronavirus alweer een tijdje stil.”

10. Stel, je hebt een tijdmachine. Naar welk tijdvak reis je terug en met wie drink je koffie?

“Mag het echt maar één persoon zijn? Ik wil mijn beide ouders terugzien. Na mijn geboorte heb ik in een couveuse gelegen. Daar heb ik het nooit met ze over gehad. Ik weet niet welke impact dat op hen heeft gehad. Als kind en puber dacht ik er niet aan dat te vragen. Op het moment dat je ouders er allebei niet meer zijn, komen die vragen pas.”

11. Een boek of een e-reader?

“Ik heb een e-reader, die heb ik één vakantie gebruikt. Er stonden zeven boeken op, die heb ik allemaal gelezen. Maar het jaar daarop had ik er geen zin meer in. Geef mij maar een boek dat ik kan voelen en kan ruiken. De geur van een boek is belangrijk voor me. Bij Books 4 Life letten we daar trouwens altijd op. Stinkende boeken gooien we meteen weg.”

12. Fictie of non-fictie?

“Het maakt me niet zo veel uit. Ik lees alles wat los en vast zit. Als ik maar wat te lezen heb. Op dit moment is dat een roman van Tommy Wieringa. Soms een thriller, dan weer iets over de Tweede Wereldoorlog.”

13. Amnesty International en Oxfam Novib of kleine goede doelen?

“De opbrengst van onze boekverkoop gaat naar Amnesty en Oxfam en naar onbekende doelen die we zelf mogen aandragen. De grote doelen hebben veel meer donateurs. Daarom heb ik meer met de kleine. Dat zijn meestal initiatieven van particulieren die in een arm land op vakantie zijn geweest en daar zien hoe het eraan toe gaat. Het spreekt mij aan dat zij het in zich hebben daar zorg voor te dragen.”

_Advertentie.