Chintan Kella: ‘Ik voelde een enorme drang om mijn woning open te stellen voor vluchtelingen’

Chintan Kella: ‘Ik voelde een enorme drang om mijn woning open te stellen voor vluchtelingen’

Een maand lang deelde universitair docent Chintan Kella zijn huis met drie Oekraïense vluchtelingen. Een bijzondere ervaring, die hem veel heeft geleerd. “Natuurlijk is het best spannend om je huis te delen met iemand die je totaal niet kent.”

Beeld Ton Toemen

Sinds de oorlog in Oekraïne begon, legden ruim 60.000 Oekraïners de weg naar Nederland af op zoek naar een veilig onderkomen. Veel gezinnen in Nederland willen helpen met de opvang van deze vluchtelingen. Ook Chintan Kella, universitair docent aan het departement Management van Tilburg University. Voor hem was het een bijzonder jaar. Hij opende zijn deuren voor drie Oekraïense vluchtelingen. Ruim een maand deelde hij zijn huis en haard met twee vrouwen en een man. “We hebben nog altijd goed contact.”

Hoe kwam je op het idee om jouw huis open te stellen voor vluchtelingen uit Oekraïne?

“Het is een heel emotioneel jaar voor mij geweest. Allereerst belandde ik oktober vorig jaar in een burn-out. Toen mijn relatie twee maanden later ook nog eens ten einde kwam, besloot ik mijn familie in India te bezoeken. Alles wat er was gebeurd moest een plekje krijgen. In februari keerde ik terug naar Nederland en zocht ik naar manieren om de leegte die ik voelde op te vullen. Op het moment dat Rusland Oekraïne binnenviel, wist ik hoe ik dat wilde doen.

‘Mijn eigen verdriet werd door die oorlog in perspectief geplaatst.’

“Mijn eigen verdriet werd door die oorlog in perspectief geplaatst en ik voelde een enorme drang om mijn woning open te stellen voor vluchtelingen. Het huis waar ik voorheen met mijn vriend samenwoonde, was voor mij alleen toch te groot. Uiteindelijk heb ik een maand lang mijn woning gedeeld met drie vluchtelingen uit Oekraïne.”

Hoe zijn deze vluchtelingen uiteindelijk bij jou terechtgekomen?

“Ik vond het schrijnend om te zien dat mensen uit Oekraïne niet konden rekenen op enige vorm van zekerheid. Daarom werd ik – toen de oorlog net uitbrak – lid van een facebook-groep waar vraag om hulp en aanbod van hulp, samenkwamen. Ik plaatste een oproep waarin ik mijn woonruimte aanbood.

Zomerserie

Dit is de vierde aflevering in een serie zomerinterviews. Vlak voor de zomervakantie vertellen wetenschappers en studenten waarom zij een bijzondere tijd achter de rug hebben.

“Ik woon zelf in Breda en omdat vluchtelingen vooral in Amsterdam en Rotterdam aankwamen, werd er nauwelijks op mijn oproep gereageerd. Maar na een week wachten kreeg ik dan toch een reactie. Drie Oekraïense vluchtelingen – een echtpaar en de zus van de man – wilden graag kennismaken. De eerste ontmoeting werd een aantal keer uitgesteld. Ze twijfelden enorm of ze hun huidige opvangadres in Nederland wilden verlaten.”

Voelde dat als een afwijzing?

“In eerste instantie voelde dat wel als een afwijzing. Ik had namelijk enorm mijn best gedaan om alles gereed te maken voor hun komst. Toen ze op het laatste moment besloten om geen kennis te maken, vond ik dat best confronterend. Ik denk dat dit vooral te maken had met de Nederlandse stiptheid en de gewoonte om afspraken na te komen. Gelukkig kon ik het allemaal vrij snel in perspectief plaatsen en besefte ik me dat mijn gevoelens niet het allerbelangrijkste waren. Deze mensen hebben halsoverkop huis en haard in Oekraïne moeten verlaten. Ze leefden in volledige onzekerheid. Het was dus logisch dat ze niet op stel en sprong zomaar bij iemand zouden intrekken. Gelukkig besloten ze het een dag later alsnog een kans te geven.”

Hoe was deze eerste ontmoeting?

“Er was sprake van een taalbarrière en dat maakte het lastig om met elkaar te communiceren. Google translate bleek een manier om elkaar toch een beetje te leren kennen. Ik liet hen mijn huis zien en een aantal dagen later trokken ze bij mij in.”

Beeld Ton Toemen

Er is geen sprake geweest van een officiële organisatie die tussen jou en de vluchtelingen bemiddelde. De overheid roept daarentegen de Nederlandse bevolking op om niet op eigen initiatief vluchtelingen in huis te nemen. Dit omdat het veel risico’s met zich meebrengt die niet altijd in het voordeel zijn van deze vluchtelingen. Was het voor jou een bewuste keuze om dit zelfstandig te regelen?

“Toen de oorlog uitbrak heb ik me meteen ingeschreven bij Takecarebnb. Maar omdat ik tien dagen na mijn inschrijving nog steeds niets had gehoord, besloot ik op eigen initiatief een oproep te plaatsen.”

Je had dus overduidelijk een enorme drang om deze mensen te helpen en kon niet langer wachten. Toch geven organisaties zoals Takecarebnb aan dat het tijd kost om een juiste match tussen gastgezin en vluchteling te vinden. Daarnaast is het volgens hen ook belangrijk potentiële gastgezinnen te controleren op juiste intenties. Wat vind jij hiervan?

“Dat klopt inderdaad. Er zijn altijd mensen die met verkeerde intenties vluchtelingen in huis nemen. Ik wilde deze indruk absoluut niet wekken. Daarom heb ik geprobeerd mijn gasten zoveel mogelijk de ruimte te geven die ze nodig hadden. In het eerste kennismakingsgesprek heb ik nergens op aangedrongen. Het was voor mij vooral belangrijk dat zij zich bij mij en in mijn huis op hun gemak voelden.

“Toen ze eenmaal bij mij logeerden, kregen ze dan ook direct de sleutel van het huis zodat ze zelf konden bepalen wanneer en hoe laat ze thuiskwamen. Daarnaast heb ik veel contact gehad met vluchtelingenwerk, zodat zowel ik als gastgezin als de Oekraïense vluchtelingen bij deze organisatie bekend waren. Dit was een soort voorzorgsmaatregel: mochten er zich vervelende situaties hebben voorgedaan, dan hadden zowel mijn gasten als ik een officiële organisatie om bij aan te kloppen.”

Na iets meer dan een maand hebben ze jouw huis verlaten. Waar wonen ze nu?

“Omdat een van de vrouwen zwanger bleek te zijn, hebben ze ervoor gekozen om actief op zoek te gaan naar een eigen plek. Dat is ze gelukt want ze hebben inmiddels een huis gevonden dat ze met niemand anders hoeven te delen. Op voorhand hadden we sowieso afgesproken om het verblijf ongeveer een maand te laten duren. In eerste instantie gingen ze er namelijk vanuit dat ze weer snel naar Oekraïne zouden terugkeren. Ze waren hoopvol dat een langdurig verblijf in Nederland niet nodig zou zijn.

‘Het verblijf in mijn huis was een ‘tussenstop’ in hun zoektocht naar een nieuw veilig onderkomen.’

“Toen ze zagen dat de oorlogssituatie in Oekraïne niet verbeterde maar juist verslechterde, kwam de realiteit om de hoek kijken. Voor hun veiligheid – en voor dat van het ongeboren kind – was het een logische keuze om voorlopig in Nederland te blijven. Het verblijf in mijn huis was dus een soort ‘tussenstop’ in hun zoektocht naar een nieuw veilig onderkomen.”

Hoe heb je het ervaren om je huis te delen met vluchtelingen?

“Het was vooral een hele bijzondere ervaring. Ik deed dit niet alleen, want ik werd ondersteund door buren en vrienden. Dat kan ik ook echt iedereen aanraden, samen sta je gewoon sterker. Thuis was het eveneens een bijzondere ervaring. Je moet natuurlijk alles delen met mensen die je niet kent. In het begin was het voor iedereen onwennig. Wanneer ik de woonkamer binnenkwam, stonden zij standaard op zodat ik in alle rust televisie kon kijken. Dat was natuurlijk niet mijn bedoeling, want ik wilde echt mijn huis delen. Uiteraard ben ik toen het gesprek met hen aangegaan zodat zij zich niet langer gedwongen voelden om zich onzichtbaar te maken.

“Ondanks de taalbarrière ging het samenwonen na dit gesprek soepeler. Zonder dat we echt diepe gesprekken voerden, leerden we elkaar toch een beetje beter kennen. Dit kwam simpelweg door te letten op elkaars gebruiken. Ik kocht extra veel donkere chocoladerepen omdat ik wist dat zij dit lekker vonden en zij gaven mij op hun beurt een plant cadeau.”

Wat zou je willen zeggen tegen iedereen die twijfelt om vluchtelingen in huis te nemen?

“Mijn oma zei vroeger altijd tegen mij dat je niet bang moet zijn voor het vreemde. Het is natuurlijk best spannend om je huis te delen met iemand die je totaal niet kent. Je stelt jezelf veel vragen: waarover moet ik met deze persoon praten? Wat als het verkeerd gaat? Je gaat deze vragen nooit kunnen beantwoorden tenzij je het gewoon op je laat afkomen. Het is zinloos om in deze twijfel te blijven hangen. Heb er vertrouwen in dat het goedkomt. Ik weet dat het optimistisch klinkt, maar op deze manier heb ik deze fantastische mensen ontmoet. We hebben nog altijd goed contact!”

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.