Ik wil een donorknie

Ik heb een knie van papier-maché. Mijn knie- en kruisbanden zijn een ratjetoe van behanglijm en krantpapier. Een jaar geleden ging het mis. Op een voetbalveld hier heel ver vandaan bleven mijn noppen hangen in de graszoden.

Mijn lichaam ging naar rechts, maar mijn been bleef in dezelfde positie staan. Ik hoorde iets knappen in mijn knie, voelde een helse pijn en stortte met veel gevoel voor dramatiek ter aarde. Het stortregende en daar, in het doorweekte gras, wist ik dat het foute boel was. Papier-maché is niet waterbestendig.

We spoelen een jaar door. Heden ten dage kijk ik met een vies gevoel van afgunst naar andermans knieën. Soms zet ik mezelf neer op een bankje in het Warandebos, knijp met mijn ogen en strooi vuile blikken in de rondte richting zoveel mogelijk hardlopers en doodlopers. Kijk die prutsers te koop lopen met hun gezonde gewrichten, denk ik dan, uitslovers.

In arren moede heb ik een fysiotherapeut ingeschakeld. Ik heb hem gesmeekt me op te lappen, om me desnoods een donorknie te geven. Thuis had ik al opgezocht of er recent goede voetballers waren komen te overlijden (je hoopt er toch een beetje op vooruit te gaan), maar dat was geen harde eis. “Van een amateurvoetballer mag ook”, zei ik, om de fysio te laten merken dat ik de moeilijkste niet was.

Bovendien begreep ik dat topsportledematen uiterst gewild moeten zijn en schaars, aangezien profsporters in de regel vrij gezond zijn en dus niet bij bosjes overlijden. Daar komt nog bij dat voetballers over het algemeen, om begrijpelijke redenen, hun donorcodicil niet openbaar hebben staan.

Een donorknie ging ‘m niet worden, maar de fysiotherapeut had wel iets anders voor me. Een geavanceerde brace die ik om mijn knie heen kon doen. Dit zou voor extra bescherming moeten zorgen. Op weg naar huis trok ik de artificiële hoes om mijn been. Het zag er indrukwekkend uit. Begeesterd begon ik te joggen. Bij een voetbalveld aangekomen liet ik me rochelend op de grond vallen. Een jaar revalideren heeft mijn conditie geen goed gedaan.

“Ha cyborg”, riep een oude teamgenoot die naar een wedstrijd stond te kijken, “heb je een e-knie?”. Tevreden met zijn grapje verlegde hij zijn blik naar het veld. Verzorgers snelden toe naar een speler die lag te kermen van de pijn. Pas nou op met die waterzak, dacht ik, papier-maché is niet waterbestendig.

_Advertentie.