Woke-terreur

‘Ze zijn boos op ons’, zuchtte het dispuutslid terwijl hij zijn havercappuccino terug op tafel zette. ‘We tornen aan hun tradities en we gaan te veel mee in de woke-terreur.’

De jongen zag er vermoeid uit. Zijn ‘clubje’ heeft besloten een bepaald lied niet langer te zingen omdat de groep zich niet langer comfortabel zegt te voelen bij de misogyne tekst. Vooruitgang, zou je zeggen. Een groep jonge mannen heeft besloten tussen alle katers door eens in de spiegel te kijken, was niet blij met het resultaat en heeft daar vervolgens naar gehandeld.

Tradities zijn iets van bovenaf. De oud-leden waren furieus toen ze begrepen dat een stelletje ongewassen tieners in een beschimmeld huis hun traditie aan de kant geschoven had. Los van het inhoudelijke, is het ergens al apart dat een grote groep (behoorlijk) volwassen werkende mannen zich nog zo bezighoudt met het reilen en zeilen van een twintigtal studenten.

Een verticale of dispuut wekt de indruk iets onveranderlijks te zijn. De huidige jongens drinken onder dezelfde naam, dragen dezelfde trui en ze hebben zelfs nog ongeveer dezelfde kapsels als vroeger. De oude mannen projecteren hun eigen studententijd op de nieuwe generatie. Op de zeldzame momenten dat de groepen elkaar treffen, worden de verhalen van de huidige club vooral aangegrepen om te vertellen over vroeger. ‘Oh, jij hebt een meisje? Ik had er vroeger wel tachtig.’

‘Ik zie een generatie die wereldproblemen wil aanpakken’

Het maakt de oud-leden niet uit dat de huidige jongens een bepaald lied niet langer zingen. Het maakt ze uit dat zijzelf het vroeger wel gezongen hebben. Het voelt alsof de huidige groep zich hiermee moreel superieur verklaart ten opzichte van de oud-leden. Dat roept weerstand op. Dat roept boze mailtjes op waarin één woord telkens terugkeert: ‘Woke’.

Men doet graag alsof woke een vies woord is. Het is verworden tot een scheldwoord voor politieke correctheid. Een sentiment waar zelfs de minister van Justitie vorig jaar op inspeelde in haar HJ Schoo-lezing. Ik zie dat niet. Ik zie een generatie die (wereld)problemen wil aanpakken en vecht voor het recht zichzelf te kunnen zijn. Daar kunnen we met z’n allen heel cynisch over doen. We kunnen doen alsof het allemaal toch geen zin heeft, alsof het allemaal snowflakes zijn. We kunnen ze uitlachen, beschimpen en belachelijk maken.

Maar we kunnen ook gewoon erkennen dat een deel van onze ongemakkelijkheid ten opzichte van woke schuilt in het feit dat zij problemen aanpakken die wij niet zagen, of waarvan we in ieder geval zeiden dat we ze niet zagen. Misschien belet die ongemakkelijkheid je wel achteraan te sluiten. Dat mag. Staar je dan lekker hartstikke blind op die eigen navel, maar ga in ieder geval uit de weg en laat ze razen.

_Advertentie.