Bijtende honden blaffen ook

Ik kon mijn ogen niet van de hond afhouden. Het was zo’n hond die de persoon aan de andere kant van de teugel meteen drie gradaties enger maakt. Het type hond dat in clichématige actiefilms net niet in toom kan worden gehouden door het baasje en ongetwijfeld daarom een ketting om de halsband had zitten in plaats van een normale riem.

De hond en de vrouw hadden zich geposteerd naast de paaltjes waar men moest inchecken voor de reis vanaf (of in de richting van) Gilze-Rijen. Bij Gilze-Rijen moet ik altijd denken aan die ene persoon in elke vriendengroep die bij het zien van het plaatsnaambordje Gilze-Rijen een rare stem opzet en roept: “Zullen we naar Gilze-Rijen?” Om vervolgens met grote afwachtende ogen het geforceerde lachsalvo van zijn dodelijk vermoeide vrienden te incasseren. Enfin, omdat die grap alleen werkt als je met de auto of fiets komt, was het vrijwel uitgestorven op het perron.

Het was een lieve hond. Hij draaide vrolijk rondjes en leek ook nog goed te luisteren naar de Poolse commando’s van de vrouw. Als er een trein voorbijkwam blafte de hond enthousiast richting het voorbijrazende gevaarte, waarop de vrouw en ik steeds moesten lachen. Dan komt er plots een jonge vrouw aanlopen om in te checken. De hond veert blaffend op en de jonge vrouw schrikt zich bijna een ongeluk. Ze vloekt en bijt de vrouw toe dat ze haar k***** hond bij zich moet houden.

De Poolse vrouw loopt rood aan, mompelt iets in het Pools en roept vervolgens in het Engels of ze dat nog eens wil herhalen. De jonge vrouw schreeuwt in het Nederlands dat ze haar bek moet houden en de Poolse gilt dat de Nederlandse meer talen moet leren. De vrouwen zijn inmiddels zo’n twintig meter van elkaar verwijderd. Ik zit in het midden een boek te lezen.

Er komt een man zonder tanden voor me staan. Hij heeft een fiets op zijn schouder en maakt een wat sjofele indruk. Ik concludeer dat hij de fiets waarschijnlijk gestolen heeft en schaam me direct voor mijn vooringenomenheid. Hij zegt dat hij het prima vindt dat er allemaal mensen naar Nederland komen, maar dan moeten ze wel de taal leren. Anders rotten ze maar weer op.

“En die vrouw moet dat mormel kort houden.”

“Ach”, zeg ik in een poging om wat te de-escaleren, “blaffende honden bijten niet.”

Hij lacht en ik zie in zijn tandeloze mond zijn gehemelte trillen. “Maar bijtende honden blaffen ook hoor.”

Hij voegt zich bij de Nederlandse. De vrouwen zijn inmiddels enkel nog aan het schreeuwen dat de ander haar mond moet houden. Dit ironische schouwspel gaat nog vijf minuten door tot de trein arriveert. Dankbaar duik ik de coupé in. Terug naar de stad, terug naar de veiligheid van mijn eigen beschaafde, hoogopgeleide bubbel.

Ik stap uit op station Tilburg Universiteit. Als ik wil uitchecken ruikt de paal naar urine, een groep jongens in rokkostuum loopt gierend weg.

_Advertentie.