Komt een vrouw bij de dokter

“U kunt ons bellen tussen 8.00 en 8.15 uur, daarna hebben we pauze en aaneensluitend overleg tot 14.00 uur” piept het antwoordapparaat van de doktersassistente. Uitermate geïrriteerd kijk ik naar mijn telefoon. Van deze onbereikbaarheid kan zelfs Shakespeare nog wat leren.

De bezoeken aan de huisarts zelf zijn bijna net zo erg als de eindeloze pogingen om deze bezoeken te plannen. Het ging al mis bij de eerste keer dat ik de huisarts bezocht. Ik was ongeveer veertien jaar en had ontzettend last van mijn knie. In plaats van een duidelijke diagnose ontving ik een duidelijke uitleg over de website thuisarts.nl. “Je kunt gewoon opzoeken waar je last van hebt” legde de arts vol enthousiasme uit.

Ze draaide haar beeldscherm om. Meidenknie las ik op het balkje van de schijnbaar fantastische website. Terwijl de arts me het concept thuisarts.nl verder aan het uitleggen was, dwaalden mijn gedachten af. Ik kon thuis wel googelen, maar de vreemde zoekterm ‘meidenknie’ was nooit in me opgekomen. Misschien was zoektermen formuleren een van de onderdelen die je bij een minstens negen jaar durende studie geneeskunde leerde.

Pakweg tien jaar later zat ik weer in dezelfde oncomfortabele stoel naar de arts tegenover me te kijken. Ook dit bezoek had ik een aantal maanden uitgesteld. Mijn aandacht verschoof van de arts naar de kamer. De kamer was klinisch met wat vreemde posters aan de muren en op het bureau stond een nepplantje dat überhaupt nooit de intentie had gehad om echt te lijken, in een hopeloze poging de witte ruimte wat meer sfeer te geven.

“Waar heeft u last van?” vroeg de arts. Ik keek op van het nepplantje. “Mijn buik” antwoordde ik. Ik legde de arts verder uit dat ik met grote regelmaat last had van buikpijn en dat dit voornamelijk rond mijn menstruatie plaats leek te vinden. “Wat denk je zelf dat het is?” vroeg ze. Ik keek haar wat verbaasd aan, maar bedacht al snel dat de vraag misschien zo belachelijk nog niet was. Ik had namelijk inderdaad, op aanraden van de ‘meidenknie’-arts, vooraf wat informatie via thuisarts vergaard.

“Endometriose” zei ik, alsof het een hypothese was die ik zorgvuldig na een uitgebreid theoretisch kader introduceerde aan de lezer. Endometriose is kort gezegd een ziekte waarbij weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies buiten de baarmoeder voorkomt. Dat kan voor ontstekingen in de buik zorgen.

‘Verontwaardigd keek ik haar aan. Hypotheses werden zelden zó snel afgekeurd’

“Dat denk ik niet”, zei de arts. Een beetje verontwaardigd keek ik haar aan. Hypotheses werden zelden zó snel afgekeurd. “Ik denk dat het Prikkelbare Darm Syndroom is” verkondigde ze stellig. Wat verward keek ik om me heen, was er dan niks doorgekomen van de ongesteldheidsklachten, die naar mijn weten toch echt van een ander orgaan komen dan de darm?

Tevergeefs probeerde ik nogmaals te benadrukken dat de klachten voornamelijk rond mijn menstruatie plaatsvonden, maar mijn vonnis was al bepaald. Baarmoeders tellen blijkbaar pas mee als orgaan bij een zwangerschap. Weer iets wat je tijdens de negen jaar durende studie geneeskunde leert, denk ik.

Dat het vrouwelijk lichaam ontzettend onder gerepresenteerd is in de wetenschap werd weer pijnlijk duidelijk. Zo gaat dat, als vrouw bij de dokter. Nu snap ik waarom ze meidenknie googelde.

_Advertentie.