Morele ijdelheid

‘Als je eerst iemand dom, fascist of kutboer noemt, vergooi je elke kans om later dichter bij elkaar te komen. Om een brug te slaan.’

In een opwelling had ik besloten om naar de kapper te gaan. Mijn haren waren lang. Aan de achterkant krulden (net zoals op de foto bij dit artikel) mijn haren als een soort luizenschansjes weg van mijn schouders.

Ik twijfel nog even bij de ingang. Ik had vroeger al een hekel aan bezoekjes aan de kapper. Mijn stille inborst in combinatie met voorzichtige ijdelheid maakte dat ik vaak trillend plaatsnam in de kappersstoel om vervolgens mijn lippen stijf op elkaar te houden en met grote, bange ogen te kijken naar de kapper. Als student durfde ik inmiddels wel te praten, maar bleek elke kapper hetzelfde gesprek te willen voeren.

‘Wat studeer je?’

‘Psychologie.’

‘Dan weet je zeker precies wat ik denk?’

Dat wist ik dan vaak toch niet. Bovendien merkte ik al snel dat kappers het niet per se fijn vonden als ik ook daadwerkelijk ging gokken. Gelukkig studeer ik tegenwoordig geen psychologie meer en heb ik inmiddels leuke gesprekken met mijn nieuwe, kale kapper. Aan het begin was ik ietwat huiverig. Een kale kapper is toch een beetje als een tandarts met een kunstgebit of een longarts met een sigaret in zijn hand.

Maar hij nam mijn zorgen vakkundig weg. Waar kwam mijn aarzeling dan vandaan? Het was de week van de verkiezingsuitslag. De week die in het teken stond van de BBB, de linkse wolk, het verlies van de coalitie en de bruine laarzen van Thierry. Daarmee was het ook weer een week van polarisatie. Een week van tegenstellingen. Tegenstellingen tussen stad en provincie, tegenstellingen tussen rijk en arm en tegenstellingen tussen hoog- en laagopgeleid.

Het was een week waarin ik veel op Twitter had gezeten. Een plek waar al die tegenstellingen nog eens werden uitvergroot. Ook mijn ideologische bubbel liet zich horen: ‘domrechts’, ‘fascisten’, ‘kutboeren’. Je kan je afvragen of het zin heeft. Je kan je afvragen of je meer bent dan iemand die vanuit zijn positie als hoogopgeleide toetsenbordridder iemand anders de maat probeert te nemen, iemand die misschien wel gewoon minder kansen heeft gehad dan jij.

Iemand die misschien niet in staat is geweest een dure opleiding te volgen, de prominente kranten te lezen en het Haagse jargon te volgen. Iemand die zich niet gezien, gehoord en gerepresenteerd voelt door de autoriteiten die jij zo snedig aanhaalt.

Wat je wel zeker weet is dat als je eerst iemand dom, fascist of kutboer noemt, je elke kans vergooit om later dichter bij elkaar te komen. Om die geprivilegieerde positie van je nog te gebruiken om een brug te slaan. Dan kan je bij je volgende boekenclub wel heel erg gelijk zitten hebben, maar heb je in principe enkel je eigen ijdelheid zitten voeden.

Met een zucht ga ik zitten in de kappersstoel. In de spiegel zie ik aan de kassa een omgekeerd vlaggetje hangen. De kapper bestudeert mijn schansjes. ‘Geen zorgen’, zegt hij, ‘ik weet precies wat je denkt.’

Ik kijk hem aan en ik geloof hem.

‘Sorry.’

_Advertentie.