Chinenye Oguejiofor schrijft poëzie over het verlangen naar thuis

De nieuwe campusdichter, Chinenye Oguejiofor, bracht de eerste 20 jaar van haar leven door in Zimbabwe voordat ze aan Tilburg University kwam studeren. Omdat ze in haar laatste jaar van Global Law zit, is het nu bijna drie jaar geleden dat ze voor het laatst haar thuisland bezocht. Haar poëzie reflecteert op de moeilijkheden van het weg zijn van huis en andere kwesties met betrekking tot de internationale studentenervaring.

Chinenye is derdejaars Global Law student. Ze komt uit Afrika en is half Zimbabwaans, half Nigeriaans. Voordat ze aan Tilburg University kwam studeren, bracht ze 20 jaar van haar leven door in de hoofdstad van Zimbabwe, Harare. Al op jonge leeftijd was ze geïnteresseerd in literatuur en ontwikkelde ze een passie voor het schrijven van gedichten. Haar ambities leidden ertoe dat ze dit jaar de poëziewedstrijd van onze universiteit won.

Je bent de campusdichter van dit jaar. Wanneer besefte je voor het eerst dat je een passie voor poëzie had?

‘Ik denk dat dat was toen ik tussen 10 en 18 jaar oud was in de stad waar ik woonde, Harare. Er is een instituut dat het National Institute of Allied Arts heet en zij hebben het hele jaar door voorstellingen voor verschillende dingen, zoals muzikale optredens, maar vooral het gesproken woord en toneel. Daar was ik in geïnteresseerd. Daar ga je het podium op, en je voert poëzie of proza of wat dan ook aan spraak en drama op.

‘Ik denk dat ik toen ik 10 jaar oud was, merkte dat ik van poëzie hield, in het bijzonder van Roald Dahls gedicht Sjakie en de chocoladefabriek, waarin ze het hadden over waarom kinderen meer moeten lezen in plaats van televisie kijken. Dat was het langste gedicht dat ik ooit moest lezen, maar het was een van de beste gedichten ooit. Ik heb literatuur bestudeerd op de middelbare school, en ik denk dat dat ook heeft geholpen.’

Welke schrijvers beïnvloeden u als dichter?

‘Nou, naast gedichten lees ik ook graag proza en korte verhalen. Mijn inspiratie komt van zowel dichters als schrijvers van romans, dus mensen als Chimamanda Ngozi Adichie, grappig genoeg Roald Dahl, Thomas Hardy, omdat ik hem op de middelbare school heb bestudeerd, en Maya Angelou vooral vanwege de female empowerment. Je zou niet kunnen geloven hoeveel mensen het gedicht Phenomenal Woman ten gehore brachten toen ik op de middelbare school zat.’

Wat zijn de uitdagingen waarmee je als student-dichter wordt geconfronteerd?

‘Soms is het moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen zonder het gevoel te hebben dat ik een gevoelige snaar raak of iemands gevoelige snaar. Ik ben een internationale student en wij worden met heel wat uitdagingen geconfronteerd die niet altijd aan bod komen, die niet altijd de volledige aandacht krijgen. Maar uiteindelijk loopt iedereen tegen dingen aan, dus ik kan er niet over klagen. De ervaring van elke internationale student is anders, dus ze hebben hun eigen persoonlijke, dagelijkse problemen.

‘Het kan moeilijk zijn om me uit te drukken op een manier die volgens mij niet past bij mijn vorm van schrijven. Als ik zou schilderen, kon ik gewoon rood tekenen om woede te tonen, maar bij poëzie moet je je woorden zorgvuldig kiezen, anders worden ze verkeerd geïnterpreteerd, en kan rood opgevat worden als blauw.’

Aangezien je een internationale student bent, is er iets dat je mist van thuis dat ook in je poëzie tot uiting komt?

‘Nogal wat, eigenlijk. Ik mis mijn thuis. Ik mis het lawaai van thuis, de manier waarop alles is losgekoppeld. Als je een afspraak maakt en je komt 20 minuten te laat en ze zeggen ‘oh, eigenlijk ben je te vroeg voor je afspraak’. Ja, ik mis thuis, en ik probeer die kleine factoren in mijn gedichten te verwerken. Soms schrijf ik een gedicht met als thema thuis zijn, dus dat helpt echt.’

Is thuis missen het onderwerp waar je het meest over schrijft?

‘Ja, ik denk het wel. Ik ben op mijn twintigste uit huis gegaan en heb tijdens mijn drie jaar hier in Nederland geen kans gehad om op bezoek te gaan. Ik schrijf veel over thuis en hoe anders het is om hier te zijn in vergelijking met thuis. Het is niet het ergste dat je kan overkomen, maar de heimwee overheerst.

‘Wat ik doe is voor mijn toekomst en die van mijn familie, dus ik ben liever hier in een betere situatie dan thuis, waar ik me enigszins tot last zou voelen. Thuis is de economie niet geweldig. Nederland biedt me veel meer als het gaat om mijn toekomst.’

Zie je jezelf in de toekomst leven van de poëzie die je maakt?

‘Als God het wil zullen de relevante mensen in de branche van mijn gedichten horen of over mij horen. Ik denk niet dat ik de beste ben in het schrijven van gedichten, maar ik denk wel dat ik redelijk goed werk lever en als mensen me willen betalen, sta ik daar erg voor open. Ik zou het niet erg vinden om opgemerkt te worden, maar ik denk niet dat dat echt mijn prioriteit is.

‘Het gaat erom jezelf te uiten, niet om geld te verdienen. Ik denk dat ik geschokt zou zijn, als ik geld zou kunnen verdienen met schrijven, want ik ben niet echt opgevoed in een omgeving die je vertelt dat je geld kunt verdienen met creativiteit.’

Wat vind je ervan om dit jaar campusdichter te worden?

‘Oh, het is heerlijk. Het is grappig om af en toe herkend te worden en dat mensen naar me toe komen, vooral internationale studenten. Sommige mensen herkennen me hier op de campus, vooral degenen die er de avond van de voorstelling waren. Ik denk dat het een geweldige kans is, niet alleen voor mij om mezelf te uiten op een groter platform, maar ook dat ik namens andere mensen sommige dingen zeg die ze willen zeggen of nodig hebben, in het bijzonder internationale studenten.’

Wat kunnen we van jou verwachten als de campusdichter van dit jaar?

‘Ik zou graag meer poëzie schrijven over de internationale studentenervaring. Het is niet zo dat ik de eerste internationale student ben die campusdichter wordt, maar sinds de laatste, acht jaar geleden, is er een enorme verandering of verschuiving geweest in de manier waarop internationale studenten worden bekeken en hoe ze tegen hun studie in een ander land aankijken.

‘Internationale studenten ondergaan veel ontberingen zoals de huisvestingscrisis en het verschil tussen zich welkom voelen versus het gevoel dat ze niet zo verbonden zijn met mensen vanwege corona. Er zijn een heleboel andere veranderingen waar internationale studenten mee om moeten gaan.’

Vertaald door Language Center, Riet Bettonviel

_Advertentie.