Econometriestudent Emile Mol deelt koffie en dekens uit bij Extinction Rebellion: ‘Ik wil aan de goede kant van de geschiedenis staan’

Emile Mol voert actie tegen fossiele subsidies. Samen met andere ‘rebellen’ gaat de econometriestudent regelmatig naar Den Haag. Daar is hij niet op het Malieveld of de A12 te vinden, maar komt hij achter de schermen in actie: ‘De strijd gaat je niet in de koude kleren zitten.’

Het is half negen ’s ochtends. Econometriestudent Emile Mol staat met een volgepakte backpack op het perron. De trein naar Den Haag laat nog even op zich wachten. Vandaag geen wiskundelessen. Voor hem zijn er deze middag belangrijkere dingen te doen. ‘Ik ben onderdeel van het arrestee support team en ondersteun demonstranten van XR (Exctinction Rebellion, red.).’

Het is niet de eerste keer dat Emile naar Den Haag afreist. Voor de vijfde keer in korte tijd verruilt hij zijn vertrouwde studeerplek in de universiteitsbibliotheek voor een plekje achter een campingtafeltje nabij het ADO-stadion of het politiebureau in Den Haag. Met koffie, thee en warme dekens wacht hij daar demonstranten op die door de politie zijn vrijgelaten. ‘De meeste demonstranten vinden het prettig om warm onthaald te worden door het arrestee support team. De strijd tegen fossiele subsidies gaat je nu eenmaal niet in de koude kleren zitten.’

Voorlopig is het de laatste keer dat hij de demonstranten opvangt na hun vrijlating.  ‘Na vandaag ga ik de tijd nemen om na te denken over mijn toekomstplannen.’

Actievoeren

Sinds 9 september blokkeert XR elke dag de A12 in Den Haag. Met de blokkades protesteert de activistische beweging tegen belastingvoordelen en subsidies voor het gebruik van fossiele brandstoffen. Ook Emile had graag de snelweg geblokkeerd. Maar zijn droom om ooit nog bij Defensie te gaan, staat dit in de weg. Eenmaal in de stoptrein plaatsgenomen legt hij uit waarom:

‘Om van start te gaan met de officiersopleiding moet ik kunnen aantonen dat ik niet chantabel ben, geen hoge schulden heb of gelieerd ben aan een extremistische organisatie. Het is maar net de vraag of XR volgens Defensie een extremistische organisatie is en of je volgens hen – met het blokkeren van de snelweg – ondemocratisch gedrag vertoont.’

Door zelf niet op de A12 te zitten, hoopt hij zijn kansen bij Defensie niet te vergooien. Toch staat hij vierkant achter de acties. ‘XR gebruikt geen geweld. De vreedzame en burgerlijk ongehoorzame acties zijn hartstikke effectief. Té vaak worden lastige dossiers op de lange baan geschoven. Politici kunnen de acties van XR – zoals het blokkeren van de A12 – niet negeren. Van de een op de andere dag had iedereen in Nederland het over fossiele subsidies. Binnen én buiten Den Haag,’ stelt Emile.

Van rechts naar links

Overigens is het best bijzonder dat Emile zich kan vinden in de standpunten van XR. Verbolgenheid over fossiele subsidies en de strijd tegen de klimaatcrisis werden hem niet met de paplepel ingegoten. ‘Mijn vader is een doorgewinterde CDA-stemmer en mijn moeder was lange tijd lid van de VVD. Op lokaal niveau deed ze veel voor die partij. Als kleine jongen ging ik mee naar haar vergaderingen.’

Zelf stemde Emile in het verleden wel eens op FVD. ‘Ik vind het heel raar dat er in Nederland niet écht sprake is van een scheiding der machten. Zo heeft de regering zowel bij de wetgevende macht (parlement en de regering, red.) als bij de uitvoerende macht (de regering, red.) een dikke vinger in de pap. Hiermee loop je het gevaar dat één van deze machten de overhand krijgt. Dit kan tot tirannie leiden. Baudets idee dat de politieke elite – ook wel het partijkartel genoemd – té machtig is, vond ik helemaal zo gek nog niet,’ legt hij uit.

Maar Emile kwam naar eigen zeggen ‘tot inkeer’: ‘Na Baudets klimaatontkennende opmerkingen realiseerde ik me dat ik me in hem had vergist. In tegenstelling tot Baudet is het klimaatonderwerp voor mij wél belangrijk. Langzaamaan veranderde mijn politieke voorkeur. Via een huisgenoot kwam ik in aanraking met het gedachtegoed van Partij voor de Dieren en afgelopen zomer kwam XR op mijn pad. Zo zie je maar, het heeft even geduurd maar ik kwam tot bedaren.’

Rebel Base

Eenmaal aangekomen bij de Rebel Base – het thuishonk van Extinction Rebellion in Den Haag – is Emile als eerste aanwezig. De andere leden van het supportteam laten nog even op zich wachten. ‘Sorry voor de rommel,’ verontschuldigt hij zich. ‘XR gaat verhuizen naar een nieuwe locatie. Dit gebouw was ooit een basisschool en gaat binnenkort tegen de vlakte,’ legt hij uit terwijl hij een koffiezetapparaat en waterkoker uit zijn tas haalt. Wie het thuishonk aandachtig bestudeert, ziet tussen de XR-posters en protestborden inderdaad nog wat kindertekeningen en lesprogramma’s aan de muur hangen.  

‘Ik heb er voor gekozen om vandaag wat eerder naar Den Haag te gaan. Het duurt best wel lang voordat alle thermosflessen gevuld zijn met koffie en thee,’ zegt hij.

Het is inmiddels elf uur wanneer de andere leden van het supportteam zich melden in het honk. De koffie pruttelt luid op de achtergrond. ‘Waar gaan we straks met de koffie en thee naartoe, het politiebureau of het ADO-stadion?’ vraagt een van de leden. Het blijkt een ingewikkelde vraag. Voorafgaand aan een demonstratie laat de politie niet weten waar zij de arrestanten vrij zullen laten. ‘Dat weten we eigenlijk pas op het moment dat de politiebussen wegrijden vanaf de A12. Opsplitsen?’ stelt Emile voor.

De snelwegblokkade

Ondertussen is de sfeer op de A12 gemoedelijk. Een kleine groep demonstranten is op het asfalt gaan zitten. Achter de politielinten klinken steunkreten van andere demonstranten. ‘You are not alone, you are not alone,’ zingen ze minutenlang. Al na tien minuten besluit de politie in te grijpen. De demonstranten op het asfalt worden één voor één op hun schouder getikt, maar de meesten besluiten niet in beweging te komen.

In tegenstelling tot eerdere dagen, komt er deze keer geen waterkanon aan te pas. Dat is opvallend. Uitgerekend vandaag daagt XR de Nederlandse staat voor de rechter in een kort geding om direct een einde te maken aan de inzet van waterkanonnen tegen vreedzame demonstranten. Volgens XR zou het waterkanon alleen maar dienen als lijfstraf en zorgen voor blauwe plekken.

Binnen enkele seconden wemelt het van de brancards op wielen. Daarmee kan de politie arrestanten wegbrengen die niet kunnen of willen meewerken. Een voor een worden de demonstranten op de brancards getild en richting de bus gereden. Begeleid door een luid applaus vanuit de berm, houden ze hun protestbordjes of vuisten strijdbaar in de lucht.

Na twintig minuten is het asfalt helemaal leeg. ‘En we zwaaien naar de helden in de bus,’ klinkt het nog achter de politielinten. De demonstranten in de bus zwaaien terug. Niet veel later vertrekt de bus en komt de blokkade van de A12 definitief tot een einde. ‘Dit was het voor vandaag,’ stelt een demonstrant achter het politielint. ‘Morgen om twaalf uur sta ik hier weer, dan zal ik de demonstranten opnieuw aanmoedigen.’

Arrestanten support

De demonstratie is dit keer erg snel beëindigd, maar dat weet Emile nog niet. Wanneer hij en de andere leden van het supportteam bij het ADO-stadion aankomen, zijn de meeste demonstranten al vrijgelaten en huiswaarts gekeerd. ‘Ik baal ervan dat we er niet op tijd waren. Dat kwam door getreuzel en de slechte onderlinge communicatie.’

Op de vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren, antwoordt hij: ‘In eerste instantie wilden we ons opsplitsen. In dat geval zouden we op beide locaties klaarstaan. Maar de dagcoördinator wees ons op het protocol. Daarin staat beschreven dat we pas naar een locatie toegaan als we weten welke kant de bussen op rijden. Volgens het protocol was opsplitsen dus geen optie. Ook hoorden we veel te laat dat de bussen naar het ADO-stadion reden. De bussen waren al een tijdje onderweg toen wij de Rebel Base verlieten.’

Toch zijn Emile en de andere leden van het supportteam niet voor niets gekomen. Voor het voetbalstadion zitten enkele demonstranten in het gras. ‘Even uitblazen,’ zegt een van hen. ‘Mij maakt het niet uit dat ze te laat waren. Ze waren er en dat is wat telt. Bovendien smaakt dat kopje koffie prima.’

Na een laatste kritische evaluatie, besluit ook Emile de trein terug naar huis te nemen. Ondanks dat deze voorlopig laatste actiedag bij XR niet op rolletjes liep, laat hij zijn hoofd niet hangen. ‘De komende tijd keer ik terug naar mijn ‘normale leven’. Maar ik sluit niet uit dat ik in de toekomst wellicht opnieuw in actie kom. Ik wil aan de goede kant van de geschiedenis staan en een positieve bijdrage leveren aan de maatschappij en de wereld.’

_Advertentie.