Nederland is geen vooruitstrevend land meer

Nederland staat bekend als progressief land. De laatste verkiezingsuitslag laat weinig heel van dat beeld, schrijft columnist Judith Zijdenbos. ‘Nederland teert op een verouderde vooruitstrevendheid.’

Per toeval vertrok ik na de de verkiezingsuitslagen naar Spanje om familie op te zoeken. Ook keek ik extra geïnteresseerd naar de op makelaarskantoren geplakte affiches van appartementen in Alicante. Puur toeval natuurlijk.

Mijn dromerig verlangen om plots te emigreren zorgde ervoor dat ik Spanje door een andere bril ging bekijken. Mijn stiefoma, die inmiddels al 12 jaar in Spanje woont, droeg met alle liefde haar steentje aan dit verlangen bij. ‘Spanje is heel tolerant voor de LHBTQIA+ gemeenschap’ vertelde ze. ‘Bovendien is het hier een stuk goedkoper wonen en dan hebben we het nog niet eens gehad over het weer’ vervolgde ze met een overtuigende glimlach. 

Ik dacht vooral na over mijn opleidingskeuze. Het beroep als docent Nederlands is nou eenmaal niet zo bestand tegen plotselinge emigratieplannen. En daar gingen de plannen, zo snel als ze gekomen waren.

Toch liet het emigratieplan me niet helemaal los. Met een tinto de verano in mijn rechterhand schoot me te binnen waar de schoen wrong. Mijn beeld van Nederland, het land dat als eerste ter wereld het homohuwelijk legaliseerde en vooruitstrevend was in haar gedoogbeleid, kwam niet meer overeen met de werkelijkheid.

De werkelijkheid blijkt niet zo rooskleurig. De werkelijkheid is dat ik me geen ander kabinet dan een conservatief, rechts kabinet actief kan herinneren.

Nederland teert nog steeds op een verouderde vooruitstrevendheid. Zoals mijn vriend na drie jaar nog refereert aan die ene keer dat hij zoveel rozen voor me had gekocht toen we net samen waren. Die rozen zijn inmiddels net zo verwelkt als progressief Nederland.

Zoals Joan Didion, beschreven door Connie Palmen in Voornamelijk vrouwen, voel ik een angstaanjagend groeiende kloof tussen mijn overtuigingen en de realiteit.

Joan was volgens Palmen een chroniqueur van vervlogen dromen, verdwenen vertrouwen en verwoeste illusies. Het was niet mijn ambitie om me hierbij aan te sluiten, maar momenteel voel ik pijnlijk veel raakvlakken.

Ironisch genoeg begonnen deze gevoelens bij Didion rond de progressieve hippietijd.

Bij mij beginnen deze gevoelens nu, in 2023.

_Advertentie.