Studenten die zich uitspreken tegen geweld verdienen respect

Studenten die protesteren tegen geweld moet je niet belachelijk maken, schrijft Thomas Kaufmann. ‘Activisme is moeilijk, mensen houden vast aan de status quo. Des te meer respect heb ik voor studenten die zich durven uit te spreken en de universiteit vragen dat ook te doen.’

Als student heb ik verschillende baantjes gehad, maar mijn meest opzienbarende bijbaan bestond uit het dragen van doodskisten. Opeens bestonden mijn weken (naast de colleges waar ik als modelstudent natuurlijk trouw naartoe bleef gaan) uit een soort raar contrast tussen begrafenissen overdag en studentenfeestjes in de avond.

Een vrij letterlijk contrast tussen leven en dood. Waarbij de aanwezigheid op begrafenissen bijdroeg aan de levenslust op de feestjes en diezelfde levenslust omgekeerd de begrafenissen verdrietiger maakte.

Het was (en ik besef mijn ontzettende privilege en geluk dat ik dat pas op die manier mocht ervaren) ook mijn eerste echte confrontatie met het fenomeen dood. Elke dag weer was ik bij een gelegenheid die was ingericht op het herdenken van één specifieke overledene. Ik zag de rituelen (voerde die ten dele ook zelf uit) die we met z’n allen hebben opgetuigd om op een waardige manier afscheid te nemen van iemand.

De baan was emotioneel beladen, maar te dragen. Op een enkele keer na. Ik herinner me een dienst waar een kind begraven moest worden. De kleine kist, de massale opkomst en vooral het massale verdriet. Het is een dienst waar ik niet graag aan terugdenk, maar waar ik nu steeds aan moet denken als ik op mijn telefoon beelden uit Gaza voorbij zie komen. We associëren kinderen met onschuld. Ze moeten kunnen spelen en dromen van de toekomst. De dood hoort niet bij kinderen.

Ik wilde iets met Palestina doen in mijn column, ook vanwege de protesten die nu op de campus plaatsvinden. Maar ik kreeg lange tijd geen woord op papier. De discussie is zo dichtgetimmerd en beladen, dat ik gevoelsmatig elk woord drie keer om moet draaien. Om er zeker van te zijn dat ik er niet per ongeluk iemand mee tegen de borst stuit.

Des te meer respect heb ik voor de studenten die zich wél op dat ethische mijnenveld durven te begeven. Die zich durven uit te spreken tegen geweld en in feite van de universiteit vragen dat ook te doen. Dat doen ze in Tilburg met indrukwekkende en geweldloze acties.

Activisme is moeilijk. Mensen zijn geneigd vast te houden aan de status quo en demonstranten worden vaak bijna belachelijk gemaakt omdat ze zich uitspreken. Het tekent die oer-Hollandse, calvinistische neiging om alles wat maar een beetje boven het maaiveld uitkomt, meteen met de grond gelijk te maken.

Een meerderheid in de Tweede Kamer heeft onderwijsinstellingen aangespoord niet te zwichten voor de demonstraties in het hoger onderwijs. Universiteiten hebben gezegd dat ze geen banden met Israël gaan verbreken. Tilburg University heeft wel een adviescommissie ingesteld, die zich over de kwestie moet buigen. Dat voelt vooral aan als een tactiek om tijd te winnen, om uit te stellen tot de gemoederen wellicht wat meer bedaard zijn (en de campus misschien ook leger is).

Tijd die de universiteit heeft. Die de activisten misschien hebben, maar de mensen in Gaza zeker niet.

_Advertentie.