Na 37 jaar bij de universiteit gaat Marijke Nitsche met pensioen: ‘Ik raak niets kwijt’

Na 37 jaar en vier faculteiten begint ze bijna aan haar nieuwe leven. Maar voordat het zover is, kijkt secretarieel medewerker Marijke Nitsche (1961) nog één keer terug op haar tijd in een voortdurend veranderende academische omgeving. ‘Ik voel dankbaarheid en ontroering.’

De van oorsprong Limburgse kwam begin jaren ’80 naar Tilburg om te gaan studeren aan de toenmalige Akademie Mens-Arbeid in de Sint Josephstraat. Marijke: ‘Ik ben opgegroeid in Heerlen en binnen ons gezin was het heel normaal dat we uitvlogen om te gaan studeren. Het maakte niet uit waar in Nederland dat was, en ik vertrok naar Tilburg.’

Marijke voelde zich er snel thuis. ‘Misschien komt dat omdat Brabanders hetzelfde praten als Limburgers. Ze hebben een soortgelijke klank en daarnaast ook eenzelfde gevoel voor gezelligheid.’ Ze voegt toe: ‘Hier op de campus lopen ook heel veel Limburgers rond, hé.’

We spreken Marijke in een vergaderruimte in de bibliotheek. Ze komt er graag naartoe, want dochter Rikkie is bibliotheekmedewerker. ‘Dan kan ik ook haar werkplek weer eens zien.’

Ondergrondse bar

Marijkes carrière bij Tilburg University begint op 1 januari 1987. ‘Ik werd aangenomen op het secretariaat van de Theologische Faculteit. Het was een hele kleine faculteit. Het voordeel daarvan was dat je je collega’s goed kende. En wij kenden ook alle studenten en zij kenden ons.’

Ze kan zich het gebouw aan de Academielaan nog goed herinneren: ‘Het was een heel overzichtelijke faculteit. We hadden een grote kantine, met twee vaste kantinejuffrouwen. Verder was er een enorme bibliotheek en een ondergrondse bar. De barcommissie deed goed haar best om een mooie collectie bieren aan te bieden.’

Niet dat keurige en correcte

‘De theologiefaculteit was een omgeving waar voornamelijk progressieve mensen rondliepen. Dat voelde je overal: er hing een sfeer van bevrijding en inclusiviteit, zowel onder studenten als docenten. Zo had je er ten tijde van de feministische golf ‘bevrijdde’ vrouwen.

‘Het was allemaal nét even anders. Niet dat keurige en correcte dat je hier nu de hele dag tegenkomt. Hoewel ik in het staartje van deze rebelse tijd zat, voelde ik het maar al te goed. Het was een plek waar ik me altijd heel bezield heb gevoeld.’

Onze Lieve Heer

‘De theologiefaculteit hoorde weliswaar bij de universiteit, maar we waren toch altijd een beetje de vreemde eend in de bijt. Als we elders op de campus iets moesten vragen, werden er vaak grapjes gemaakt: ‘Wat een mooie dag, hé? Dat heeft Onze Lieve Heer ons gegund.’ Met dat soort uitspraken werden we geplaagd.

Het was niet alleen een overzichtelijke tijd, maar ook nog een betrekkelijk eenvoudige. ‘We werkten natuurlijk met computers, maar veel ging ook nog op papier. Ik vond dat heerlijk, omdat het tastbaar was. Ik had bijvoorbeeld een kistje met contant geld op mijn bureau staan voor als studenten hun dictaten kwamen afrekenen. Als je die tijd met de huidige vergelijkt, heb je het over het verschil tussen een kruidenier en een supermarkt.’

Digitale systemen

In 2006 verandert er veel voor Marijke en haar directe collega’s. ‘De theologiefaculteit ging volledig op in Tilburg University en theologie werd voortaan religiestudies. We waren vanaf toen onderdeel van Tilburg School of Humanities (TSHD) en verhuisden van de Academielaan naar het Dante-gebouw op de campus.

‘Mijn werk veranderde ook volledig. Ik ging van secretariaatswerkzaamheden naar de onderwijsadministratie en kreeg daar met allerlei digitale systemen te maken. Daar moest ik onder andere beoordelingen en studentenevaluaties in verwerken.

‘Het werk was allemaal veel technischer. En studenten en docenten zag ik helaas niet meer. Ik kreeg er wel veel leuke collega’s bij, dat maakte een hoop goed.’

Reorganisatie

Na een tijdje begint ze toch te twijfelen: ‘Zou een andere baan misschien beter bij mij passen? Toen ben ik naar een loopbaanadviseur gegaan. Even overwoog ik een andere functie bij de universiteit, maar de conclusie was dat ik toch best goed zat bij TSHD.

‘Tot de universiteit in 2015 een hele grote reorganisatie onder het ondersteunend personeel uitvoerde. Er was veel onrust. Je kon als medewerker totaal ergens anders worden geplaatst. En daar kon je niet onderuit. Als je dat wel wilde, was er de vrees dat je er misschien wel helemaal uitgezet werd.’

Grote leegte

Marijke kwam als gevolg van de reorganisatie op bij de studentenbalie in het Academia-gebouw terecht. ‘Dat was niks voor mij. Ik heb me daar een jaar doorheen geworsteld en toen heb ik gesolliciteerd op een vacature bij de economiefaculteit (TISEM).

‘Ook daar voelde ik geen bezieling.’ Ze legt uit: ‘Ik wil graag dat wat ik zie, hoor of aanraak bij mij binnenkomt, dat het mij wat doet. Als dat niet zo is, voelt het als een grote leegte. Toen ik een secretariaatsvacature bij filosofie zag, dacht ik: daar zou ik me wel eens thuis kunnen voelen. Bovendien was ik weer terug bij TSHD.’

De trap naar de bibliotheek

In 2021 komt Marijkes dochter Rikkie bij de universiteit werken. Rikkie, naast bibliotheekmedewerker ook fotograaf, verklapt zonder medeweten van haar moeder aan Univers dat de universiteit altijd onderdeel van haar leven heeft uitgemaakt: ‘Het was een soort tweede thuis voor mijn zusje en mij. We waren er vaak. Ik herinner me dat we hier Sinterklaas vierden, maar ook dat we rond de campus en in het bos wandelden.’

Rikkie is zichtbaar trots op haar moeder: ‘Veel mensen op de universiteit kennen mij via mijn moeder. Ik merk dan hoe geliefd ze is. Collega’s zijn altijd heel lovend over haar.’ Dat haar moeder met pensioen gaat, is vreemd en even wennen, zegt Rikkie: ‘Zo’n twee keer in de week zie ik haar tijdens onze pauzes. Ze wacht dan onderaan de trap naar de bibliotheek op mij. Dan gaan we samen wandelen en bespreken we nieuwtjes, of dingen die op het werk spelen. Dat ga ik erg missen.’

Trots

Marijke: ‘Ik vind het heel leuk dat Rikkie hier ook werkt en dat ik haar daardoor zeer regelmatig tegenkom. Onze werelden hebben hierdoor meer raakvlakken gekregen. Ik ben blij voor haar dat ze ergens werkt waar ze vastigheid en zekerheid heeft. De universiteit is een grote werkgever met goede arbeidsvoorwaarden. Voor een moeder is dat geruststellend. Bovendien gun ik haar dat.

De tekst gaat onder de foto verder.

‘Als ik onder de trap op Rikkie wacht en haar naar buiten zie komen, dan kijk ik naar hoe ze loopt en welke energie ze uitstraalt. Dan weet ik meteen hoe het met haar gaat. En ik voel trots.’ Ze vult aan: ‘Dat ben ik op allebei mijn dochters.’

Nieuw leven

En nu, na 37 jaar en vier faculteiten, staat Marijke met één voet in een heel nieuw hoofdstuk. ‘Mijn pensioen voelt alsof ik een nieuw leven mag beginnen. Het is te vergelijken met toen ik op mijn twintigste naar Tilburg kwam, het voelt net zo spannend.

‘Ik ben dankbaar dat ik de ruimte en de vrijheid krijg om opnieuw te beginnen. Alles lijkt mogelijk en ik krijg de kans om mijn leven organisch laten verlopen: elke dag kan ik doen wat er op dat moment in mij opkomt. Wat een ongekende luxe.’

Dan drukt een passerende collega haar neus tegen het raam van de vergaderruimte. Ze zwaait uitbundig. Marijke lacht: ‘Dat is een oud-collega van theologie die nu toevallig met Rikkie samenwerkt. We zijn al die tijd bevriend gebleven en gaan ook af en toe met elkaar op vakantie.’

Wat is het overheersende gevoel als ze binnenkort voor de allerlaatste keer de campus verlaat? ‘Dankbaarheid. Het is een dierbare periode geweest. Ik voel ook ontroering, maar toch vooral dankbaarheid. Want al die mensen en vrienden van hier, die neem ik mee. Ik raak niets kwijt.’

_Advertentie.