Bij het dispuut wist ik eindelijk wat ik moest dragen

Thomas Kaufmann wist niet welke kleren hij moest dragen, tot hij bij een dispuut ging. ‘Plots kreeg ik kledij in mijn handen gedrukt en voor elke activiteit kreeg ik een sms’je met daarin de dresscode. Precies wat ik nodig had.’

Mode is met haar trends en rages gebonden aan de tijd, maar ook aan bepaalde levensfases. De gemiddelde mens begint aan mode in luiers en zal daar later ook in eindigen. Mode is een cirkel. Voor veel mannen geldt dat overigens ook voor hun haar. Enkele vrienden van mij zijn inmiddels aan een haartransplantatie begonnen. Dat is een vicieuze cirkel.

Aan de hand van het fotoalbum bij mijn ouders heb ik weten te reconstrueren dat mode voor mij inderdaad begon met luiers. Via tuinbroeken ging het vervolgens naar truien met kragen. Toen kwamen er hele kleurrijke shirts en geblokte korte broeken, die vrij geleidelijk overgingen naar V-halzen en ‘polo-petjes’.

Ik zal maar meteen eerlijk zijn. Het was geen fijne reis. Mijn houding ten opzichte van de mode was in eerste instantie voornamelijk onverschillig, maar schoot als puber zelfs door richting angst toen ik als enige scholier in een donkerblauwe trui aan kwam zetten op een onderbouwfeest met een ‘witte’ dresscode. Onverschilligheid en angst leidden allebei tot slechte keuzes en droegen niet bij aan mijn, toch al wankele, sociale status.

Dan de universiteit. Daar vond ik, de oplettende lezer zal het al aan mijn luizenschansjes op bijgaande foto hebben gezien, uiteindelijk een dispuut. Precies wat ik nodig had. Plots kreeg ik allemaal kledij in mijn handen gedrukt en nog belangrijker: voortaan kreeg ik voor elke activiteit van de voorzitter een sms’je met daarin de dresscode voor die betreffende dag.

Op de campus moest ik het zelf rooien, maar ook daar gingen we voor uniformiteit. Een overhemd met eventueel een trui eroverheen als de temperatuur daar om vroeg. Individuele ontplooiing was er niet echt bij.

Inmiddels ben ik student af en een oorbel zelfexpressie verder. De keuze is opeens reuze. Behalve over een maand, wanneer ook de oud-leden van het dispuut worden teruggeroepen en we weer even een dag student mogen spelen. Mét dresscode wel te verstaan. Overigens tot grote onvrede van mijn leeftijdsgenoten die zich inmiddels nét iets te serieus voelen voor een dagje rosédrinken in penguinpak.

Dat probleem heb ik niet. Ik denk juist eerder dat ik me nooit serieus genoeg ga voelen voor een penguinpak. Dát, gecombineerd met het feit dat mijn oude rokkostuum inmiddels ongeveer net zo geel is als de befaamde coupe van de racist des vaderlands, brengt me tot de volgende vraag.

Iemand toevallig nog een rokkostuum te leen? Maatje groot. Felle kleuren geen bezwaar.