‘Mannen hebben ambitie’

Vrouwen lakken hun nagels, mannen hebben ambitie, toch? ‘Ideeën over traditionele rolpatronen tussen mannen en vrouwen zitten diep ingesleten in de samenleving,’ schrijft Tom Grosfeld. ‘Mijn maag draait er een beetje van om.’

Wat maakte het veel los, de First Dates-aflevering van Davey en Alanah, beide 21. Na afloop werden ze geïnterviewd voor de krant, uitgenodigd in praatprogramma’s. Online werden talloze filmpjes gemaakt met commentaar op de aflevering. Niet vanwege een ontluikende romance, maar om de Andrew Tate-achtige denkbeelden van Davey. 

Davey, die voltijds in de sales werkt, kwam zo uit de manosfeer gewandeld. Hij begon over mannelijke en vrouwelijke rollen. De man zal altijd meer werken en verdienen dan de vrouw. Hij heeft per definitie meer ambitie. ‘Jij wil gewoon lekker je nageltjes lakken, lekker make-upje, gewoon lekker vrouw zijn, of heb ik het verkeerd,’ vroeg hij aan Alanah, die zei dat ze op het vmbo was begonnen en komend jaar aan de universiteit ging studeren. Ja, dus. Dat had hij verkeerd. 

Mijn maag draaide er een beetje van om. Het is allemaal niet verrassend, we weten dat er meer en meer jonge mannen de manosfeer in worden getrokken, maar toch, om het zo openlijk te zien op nationale televisie, was bevreemdend. 

Toch is het volgens mij belangrijk om niet te veel op Davey te focussen, maar de discussie breder te trekken. 

Recent onderzoek toont immers aan dat relaties minder goed worden zodra de vrouw succesvoller wordt in haar carrière. Mannen vinden het gemiddeld genomen niet prettig wanneer hun vrouw meer gaat werken en verdienen dan zij. Zelfs de vrouw wordt dan minder tevreden over de relatie, omdat ze zich schuldig begint te voelen over haar ambitie. 

Ideeën over traditionele rolpatronen tussen mannen en vrouwen – die Davey openlijk zegt aan te hangen – zitten blijkbaar toch dieper ingesleten in de samenleving dan we denken, dan we toegeven, misschien.

En dan las ik ook nog het essay van Floor Bakhuys Roozeboom in NRC. Schrijver, jong gezin, een naderende deadline van haar boek. Geen rust om te schrijven, natuurlijk niet! Dus besloot ze samen met haar partner dat het goed was wanneer ze zich zo nu en dan zou terugtrekken in een schrijvershuisje, alleen. 

De reacties die het opriep: wat een uitzonderlijke vaderlijke betrokkenheid! Een lot uit de loterij, jouw vriend! Het was als ‘een groot geschenk aan mij dat ik in diepe dankbaarheid diende aan te nemen.’ 

Ik ken veel vaders die een maand in de Ardennen hebben gezeten om te schrijven. Het was vanzelfsprekend dat de vrouw de boel intussen draaiende hield. 

Bakhuys Roozeboom omschrijft het treffend: ‘Weg kunnen, ontbreken, niet aanwezig zijn, dat is blijkbaar een privilege dat vrouwen met gezinnen nog niet zonder meer toekomt. (…) Gelijkwaardig ouderschap wordt nog vaak als een soort ‘gunst’ aan vrouwen geframed.’

Ook de zogenaamd weldenkende, progressieve, feministische man heeft nog een lange weg te gaan.

_Advertentie.