Recensie: Relaxt volk en obscure muziek op Roadburn
Twee blonde studentes, weekendtas in de ene, hockeystick in de andere, wringen zich door de menigte voor poppodium 013. Waar zijn we in hemelsnaam beland, vragen ze zich ze af, hun neus optrekkend.
Tussen de Roadburners dus. Buitenlands pratende, vervaarlijk uitziende zwart geklede mannen met baarden, lang haar en tattoos. Op de stoep van 013 hebben ze een eigen partytent gekregen. Om te eten, te roken en te drinken, wat ze dan ook gretig doen.
Roadburn is een uniek en bevlogen meerdaags hardrockfestival dat zo’n kleine tweehonderd euro entree kost, maar dat steevast in een paar uur uitverkoopt. Een fenomeen, dus namen we (vrijdag) een kijkje.
In het prachtige, gewijde Patronaat, en in The Green Room. Dit blijkt De Kleine Zaal van 013 te zijn, maar dat bekt minder voor het drieduizendkoppige publiek dat voor 85 procent uit buitenlanders bestaat, waaronder Zuid-Afrikanen, Japanners en Australiërs. De meeste gasten schijnen elkaar virtueel te kennen, want Roadburn is ook een community. Van sympathieke, intelligente mannen met baarden met een zelfde relaxte state of mind. Geen blèrende hardrockboeren, ondanks de alom aanwezige traditionele mélange van zweet, verschaald bier, hamburgers en bierscheten.
Roadburn staat voor ‘obscuur’, maar gelukkig speelt in de Green Room ook gewoon het toegankelijke Nederlandse rockbandje Moss. Het blijkt echter Britain’s No. 1 Super Slo-Mo Doom Kings. Al voor de ingang van de overvolle zaal word je uit je sokken geblazen door loodzware bassen.
In de Grote Zaal staan de legendarische Pretty Things. Een beetje een gekke vijftigjarige blues-eend, maar nog steeds ruiger en lelijker dan voormalige concurrenten Stones. Niet Black Sabbath is de godfather van Roadburn, bezweert een bezoeker nadat de klassieker LSD is ingezet, maar deze bejaarde rockers.
Het weirde Goat, Satan’s Satyrs en het onvolprezen Uncle Acid and the Deadbeats moeten we missen, maar niet afsluiter Psychic TV. Een legendarische undergroundband, waarvan het androgyne boegbeeld ooit een man was, en waarvan de psychedelische muziek steeds weeïger wordt. Net als wij; een avondje Roadburnen gaat niet in de koude kleren zitten.
Dieter van den Bergh en Francine Bardoel
Advertentie.
