Recensie: Een half-pipe voor een mier

Auteur: Cora Westerink

‘Let us give birth to the surface and all its depths.’ [1]

 Poëzie heeft de kracht om zijn schepper te overleven. Maar wat brengt iemand tot het schrijven van gedichten, columns en droomfragmenten, afgezien misschien van een linguïstische noodzaak? Andrew Cartwright opent een deur naar fragmenten uit zijn persoonlijke bestaan als geliefde, vader, collega, maatschappelijk geëngageerd ‘medelander’ en ‘last but not least’ als vertaalinnovator. Het Nederlands en het Engels verweeft hij in zijn werk, als in een fijnmazig, ‘nature-like’ spinnenweb. Zoals in het gedicht ‘Fresh and Dusty’, ‘I see through invisible buildings Moerenburg’s golden tree//het is ’s nachts / slakken leave trails/’. Poetry in beeldtaal, waarin taal door de beeldassociatie taalgrenzen slecht. Deze debuutbundle ‘een half-pipe voor een mier’, tovert een andere werkelijkheid, bovenop die van alledag; ze is daarmee geen poging om aan het bestaan te ontsnappen, maar het tegenovergestelde, een poging haar te verlevendigen en te vermenigvuldigen. De taalkundige en inhoudelijke gelaagdheid zit niet alleen in de samenspraak van taalfragmenten maar ook in de rijkdom aan verwijzingen, toespelingen, en metaforen. Paul Cezanne, Vladimir Nabokov, Michael Bolton, maar ook nationale bekenden en zelfs een lokale stadsschrijver als Chris (van de Ven) krijgen ruimte om zich hierin te voegen.  Cartwrights debuut demonstreert een gelijktijdig vrolijk, absurdistisch en ontroerend ontstaansproces: de activiteit van het schrijven gebruikt het denken en beleven voor en door taal, in een nieuw universum, dat van een half-pipe voor een mier. Nu nog superklein, jongen. Maar hopefully it is going somewhere,  / because it has opened up / The beginning.

_Advertentie.