Koningin Uitstel

Hoewel ik het tegenover mijn ouders glashard blijf ontkennen, is er in werkelijkheid geen ontkomen aan: ik ben een chronische uitsteller. Ik kan er niks aan doen, ik heb nu eenmaal een gezonde hoeveelheid druk nodig om te kunnen presteren. Met de nadruk op ‘gezond’, want met één uur op de klok nog een halve paper moeten wegtikken gaat zelfs mij te ver.

Tijdens tentamenweken zie ik telkens weer met lede ogen toe hoe medestudenten een maand van tevoren fanatiek de bieb induiken, terwijl daar bij mij nog weinig van terecht komt. Ik weet niet wat het is, maar ik ben als de dood dat ik de leerstof die ik in de colleges prima kon volgen, ineens niet meer snap. Dat ik er een dag voor het tentamen ineens achterkom dat ik een compleet leerstuk over het hoofd heb gezien. Dat er een fijn oefententamen in omloop is dat ik heb gemist. Ik word bloednerveus van de geordende, met tabjes beklede en gearceerde samenvattingen en mappen van studiegenootjes. Anderen lijken alles altijd zo netjes op orde te hebben, terwijl er bij mij voornamelijk chaos in de hersenpan heerst.

En dus blijf ik uitstellen, terwijl ik zenuwachtiger en zenuwachtiger word en de ‘Wat als..?’-vragen en doemscenario’s door mijn hoofd blijven spoken. Niet voor niets zijn tentamenperiodes de weken waarin ik het liefst met mijn kop in het zand de dekens over mijn hoofd trek en stinkend en hongerig in mijn bed wacht tot die vervloekte toetsen voorbij zijn. Toen ik afgelopen september aan mijn master begon, was ik bang dat dit hele circus zich zou herhalen. Naarmate de collegeweken vorderden en het einde van het blok steeds dichterbij kwam, begonnen de zenuwen dan ook toe te slaan.

Tot afgelopen week. Hoewel ik normaal gesproken als een roosje slaap wanneer ik bij mijn ouders ben, had ik nu een vervelende droom waarin ik drie uur voor een open boek-tentamen nog van alles stond uit te printen. De vellen papier vlogen in het rond, de inkt was bijna op waardoor bladzijdes maar half werden afgedrukt en ik stond in paniek naar de klok te kijken waarop de tijd veel te snel wegtikte. Kortom: drama. Niet voor niets schrok ik met een zwaar, slaapdronken hoofd in een wilde kluwen dekens wakker, waarbij ik me met een nog flink nabonkend hart opgelucht realiseerde dat de tentamens nog twee weken weg waren.

Toch was dat de trigger om niet in de valkuil van afgelopen jaren te trappen. Er was geen plaats meer voor doemscenario’s en afwachten, gestudeerd moest er worden. Zo kwam het dat ik al snel strijdlustig naast mijn bed stond, vastberaden om mijn ouders en anderen, maar vooral mezelf, te laten zien dat ik niet altijd die chronische uitsteller ben.

Een mooi geordende map met gekleurde tabjes heb ik nog steeds niet, maar wel begint alles op zijn plek te vallen. Met nog een ruime week te gaan weet ik aan welke leerstof ik nog wat extra aandacht moet besteden en is er nog genoeg tijd om me die eigen te maken. Er zijn nog geen hysterische huilbuien geweest, ik heb nog geen ruiten laten sneuvelen met mijn wettenbundel en me nog niet uit pure wanhoop vergrepen aan chocolade en chips.

Deze keer zou het dus zomaar eens zonder al te veel zenuwen kunnen gaan lukken. Duim je mee? En lotgenoten: veel succes met de tentamens!!

_Advertentie.