“Als je je been breekt, dan heb je zes weken ongeveer hetzelfde probleem als ik”

Over haar motorische stoornis hoor je haar niet klagen. Maar waar TiU-student Amber Bindels (26) wel af en toe moe van wordt, is bureaucratie. Toen ze bijvoorbeeld te lang moest wachten op een nieuwe stoel, terwijl haar oude stoel zorgde voor rugklachten. Daarom sloot ze zich aan bij het manifest ‘Wij staan op!’, dat strijdt voor gelijke rechten van mensen met een lichamelijke beperking.“Schiet wel eens uit, iets met #CP”, schrijft Amber Bindels in de biografie op haar Twitteraccount. Daarmee doelt de student Bestuurskunde op Cerebrale Parese, een motorische stoornis waardoor ze niet kan lopen. Maar daar gaat ze luchtig mee om: “Ik maak er vaak grappen over. Maar niet te veel, hoor. Anders nemen mensen je niet meer serieus.”

Grappen over hoe ze laatst over een hobbel reed en uit haar stoel viel in de Efteling. Of toen ze in een koffietentje door een man werd aangezien voor zijn blind date: “Je snapt natuurlijk wel dat ik heel andere verwachtingen had, maar dat maakt niet uit”, zei hij, vermoedelijk verwijzend naar haar stoel.

“Er wordt veel over ons gepraat. Alsof wij geen onderdeel zijn van de samenleving. Terwijl er eigenlijk MET ons moet worden gepraat.”

‘Wij staan op!’
Onlangs sloot ze zich aan bij ‘Wij staan op!’, een collectief bestaande uit tien jongvolwassenen met een lichamelijke beperking. Vorige week waren ze te gast in het televisieprogramma Kassa om de campagne af te trappen.

Ook zij worden moe van problemen waar veel mensen met een lichamelijke beperking tegenaan lopen. Amber: “Zoals gebouwen die slecht toegankelijk zijn, of bordjes die op onmogelijke plekken hangen waar wij niet bij kunnen.” Om een voorbeeld te geven: “Als je je been breekt, dan heb je zes weken ongeveer hetzelfde probleem als ik.”

Maar volgens Amber reikt het probleem verder dan dit soort praktische zaken: “Soms vraagt de bakker of ik een worstenbroodje lust, alsof ik een klein kind ben.” Ze geeft eerlijk toe: “Dat worstenbroodje wil ik dan ook wel, maar niet met de achterliggende gedachte.”

“Als je je been breekt, dan heb je zes weken ongeveer hetzelfde probleem als ik.”

Amber zoekt secretaris/secretaresse
Een voorbeeld van bureaucratie waar ze dagelijks mee te maken heeft? Onlangs schreef Amber nog een komische vacaturetekst op haar Facebook: ‘Ik ben op zoek naar een secretaris of secretaresse die ervaring heeft met bellen, brievensturen en iemand ‘who cuts the crap’ voor 20 uur per week. Je bent dagelijks vele uren bezig met het bellen naar een zorgverzekeraar, de gemeente, de SVB, je weg aan het zoeken op verschillende gebrekkige websites waar je dan toch het juiste knopje moet zien te vinden. Werk je pro-actief en zelfstandig? Ik ga ondertussen alle activiteiten doen waar ik nu geen energie meer voor heb (naar buiten gaan, leuke dingen doen, studeren), dus het is de bedoeling dat je je taken vooral zelf uitvoert.’

Amber: “Ik was wel opgelucht toen ik dit schreef. Het werkt als een soort van therapie.”

Studeren
Bindels studeerde Bestuurskunde op Tilburg University. Ze volgde vorig jaar 4 december haar laatste college: “Ik kon niet meer zitten en ik had veel rugklachten. Nu ik een nieuwe stoel heb, gaat het beter met me.” Volgens Amber zijn de voorzieningen op Tilburg University prima: “Studentendecaan Mies Hezemans heeft me veel geholpen. Op de uni kan ik mijn eigen koers bepalen. Maar het blijft veel planwerk. Per blok moest ik naar de roostermaker bellen om te vragen of het college verplaatst kan worden naar een toegankelijkere zaal.” In september wil ze weer gaan beginnen aan haar studie Bestuurskunde. “Als je veel wil bereiken, dan loop je tegen veel problemen aan.”

“Op de uni kan ik mijn eigen koers bepalen. Maar het blijft veel planwerk. Per blok moest ik naar de roostermaker bellen om te vragen of het college verplaatst kan worden naar een toegankelijkere zaal.”

“Niet over maar MET ons praten”
Om nog even terug te komen: het manifest heeft twaalf eisen opgesteld, die hier te lezen zijn. De tien jongvolwassenen roepen de regering op meer haast te maken met de ratificatie van het VN-verdrag voor mensen met een beperking. “Nederland is een van de weinige landen dat dit verdrag nog niet officieel heeft bekrachtigd. Er wordt veel over ons gepraat. Alsof wij geen onderdeel zijn van de samenleving. Terwijl er eigenlijk MET ons moet worden gepraat.”

De teller staat op ongeveer 1750 handtekeningen. Kijk voor meer informatie op www.wijstaanop.nl.

_Advertentie.