Gewoon even stil

Ik heb een manier gevonden aan de jongen naast mij in de bus duidelijk te maken dat ik uit wil stappen, zonder enige vorm van menselijk contact nodig te hebben. Ik druk de stopknop in (of dat nu nodig is of niet), rommel wat in mijn tas (ook al weet ik al lang waar mijn OV-kaart is) en strik mijn veters (opnieuw). Vanuit mijn ooghoek houd ik zijn reacties in de gaten, en zie ik hoe hij mijn acties terloops vanuit zijn eigen ooghoek gade slaat. Ik erken het oogcontact niet. Hij kijkt weg. Wanneer de bus stopt, staat hij op en schuifel ik zonder oogcontact te maken richting de deur van de bus. Zo werken we samen, als een perfect geoliede, antisociale machine.

Mijn dagelijkse reis in het openbaar vervoer is gewoonlijk een stille bedevaart. Van het moment dat ik thuis op de bus stap en een woordeloze knik of glimlach geef richting de buschauffeur, leun ik tegen het raam en kijk ik hoe de wereld aan mij voorbij gaat. Hortend en stotend in de bus, onverbiddelijk en constant in de trein. Ik luister naar de monoloog van mijn Spotify-playlist. Met het volume, hard genoeg, is elke coupé een stiltecoupé.

Soms zet ik het geluid uit, maar houd ik mijn trouwe koptelefoon op om de wereld om mij heen te dempen. Zacht hoor ik het geluid uit de koptelefoon van het meisje naast me. Als ik haar op een andere plek had ontmoet, had ik haar misschien kunnen kennen. Nu weet ik enkel welke muziek ze luistert. Ze ziet me niet; met haar ogen gesloten gaat ze op in haar eigen muziek, als in een aan haarzelf opgelegd sociaal isolement. Ik begrijp haar.

Mensen vragen mij wat me bezielt om iedere dag drie uur van mijn dag te verspillen in het openbaar vervoer. Drie uur die ik had kunnen gebruiken om te genieten van vrienden, om een liefdesleven na te jagen, om mijn dromen net een beetje dichterbij te kunnen halen. Het enige antwoord dat ik kan geven is dat die drie stille, antisociale uren per dag, waar ik alleen mijn muziek en het monotone gedreun van de motor ken, voor mij geen verspilde uren zijn. Het zijn de uren waarin niks gevraagd wordt, waarin je niet sociaal hoeft te zijn, waarin de wereld, bijna paradoxaal, een klein beetje langzamer lijkt te gaan.  Het zijn deze magische momenten dat het in onze wereld van drukte en geschreeuw soms, als je geluk hebt, gewoon even stil is.

_Advertentie.