Aan alle boeken die ik nooit heb uitgelezen

Aan alle boeken die ik nooit heb uitgelezen: sorry. Het lag niet aan jou.

Je hebt niets verkeerd gedaan of gezegd: je woorden waren niet te grandioos of te simplistisch, je zinnen niet te lang of te kort, je proza niet te systematisch gekunsteld of toch te haastig in elkaar geknutseld. Ik had echt willen weten wat je te zeggen had, anders had ik je niet meegenomen uit die boekenwinkel waar je smachtend in de schappen lag. Ik kijk nog steeds graag naar je mooie kaft en blader soms door je heen, dan fluister je zacht. Nooit heb je me dan pijn gedaan, nooit in mijn vingers gesneden als een verdiende wraak omdat ik je ongelezen op de grond naast mijn bed heb laten liggen, maandenlang. Aan alle boeken die ik nooit heb uitgelezen: sorry. Het ligt niet aan jou, maar aan mij.

Ik denk aan het roodharige meisje dat haar hand stevig om een boek had geklemd dat ze uit de schoolbibliotheek had meegenomen. Ze huppelde enthousiast terug naar de les en verdween tijdens het leesuur in haar boek. Ze stopte niet met lezen, zelfs niet toen het leesuur ten einde liep en iedereen zich in de kring had verzameld voor de rekenles. De juf liet haar lezen. Misschien omdat ze de rekenles niet nodig had, misschien omdat zij zelf wenste dat ze nog één keer zo kon opgaan in een boek. Ik zie mezelf, daar, en denk dat ik tijdens mijn opgroeien ergens iets kwijt ben geraakt. Ik weet niet precies waar het heen is, misschien ligt het onder mijn bed bij één van jullie. Zeg je het even als je het vindt?

Ik weet niet wat jullie ervan denken wanneer ik weer met een nieuw boek thuis kom. Zijn jullie – net als ik – onterecht hoopvol dat ik deze wel uit zal lezen? Dat ik dit boek niet halverwege terzijde zal werpen zodra een veelbelovend, nieuw, jong boek zich aandient? Dat ik dit boek niet dicht zal slaan op een dag en nooit meer open zal doen, zonder enige aanwijsbare reden?

Ik zei het al: ik denk dat ik ergens in de afgelopen veertien jaar ergens iets verloren ben. Misschien ben ik mijn toewijding aan de dingen die goed zijn in het leven verloren aan een zoektocht naar de dingen die mogelijk beter zijn. Misschien ben ik mijn waardering voor wat ik heb verloren door de mogelijkheid om meteen de dingen te krijgen waarvan ik denk dat ik ze wil. Misschien ben ik wel bang om mijn verhalen helemaal uit te leven, bang dat ze verkeerd zullen aflopen.

Ik weet het niet. Uiteindelijk kan ik niet meer zeggen dan dit: aan alle boeken die ik nooit heb uitgelezen, alle games die ik nooit heb uitgespeeld, alle Tindermatches waar ik niet meer mee praat en alle vriendschappen die ik niet heb onderhouden. Sorry. Het ligt niet aan jou. Het ligt aan mij.

_Advertentie.