De problemen begonnen toen de nieuwe buren binnentrokken

Komt een man met buikklachten bij de huisarts. Wat er aan de hand is? Hij weet zelf alleen dat de klachten begonnen zijn toen de nieuwe buren binnentrokken, schrijft Thomas Kaufmann. ‘Buitenstaanders die niet begrijpen hoe het er hier aan toe gaat.’

Aarzelend liep de man het kantoor van de nieuwe huisarts binnen. De nieuwe huisarts zat achter haar bureau. Hij vond het natuurlijk prima dat ook vrouwen arts konden worden, maar dat hij nu zelf behandeld zou worden door een vrouw vond hij toch wel ingewikkeld.

Artsen moesten sterk en autoritair zijn, vond de man. Hij zou zeker niet zomaar alles klakkeloos van haar aannemen. De man zag zichzelf als een intelligente man, hij was niet onvoorbereid gekomen. Hij had zelf onderzoek gedaan.

De arts, tevens vrouw, stond op. Het was een kleine vrouw in een vrij doorsnee outfit. Geen witte jas aan. Ze deed hem denken aan de boze juf uit de Matilda film. De originele film uit 1996 wel te verstaan. Die nieuwe had hij niet gezien.

Hij keek überhaupt nog maar weinig films tegenwoordig. De hele industrie was vervuild geraakt door diversiteitsquota en regenboogwaanzin. Enkel de gedachte maakte de man al woedend. Kutfilm, dacht hij, maar daar kwam hij niet voor.

‘Meneer’, dat ze hem meneer noemde deed hem goed, ‘waar heeft u last van?’

Hij aarzelde even. ‘Ik zit met iets in mijn maag, denk ik. Het voelt helemaal niet goed.’

Verwachtingsvol keek de man de vrouw aan. Hier was het misgegaan met zijn vorige artsen. Stuk voor stuk hadden ze doorgevraagd naar zijn specifieke klachten. Wat voelde hij dan precies? Kon hij de plek aanwijzen waar het zeer deed? Hoelang hielden de klachten al aan?

Hij vond het lastig te omschrijven wat hij voelde. Zijn studerende dochter had hem al vaker verteld dat hij totaal niet ‘in touch’ stond met zijn gevoelens. Dan volgde er een verhaal over hechtingsstijlen en ‘love languages’. Vroeger leerde je tenminste nog wat op zo’n universiteit.

Feit was dat hij nooit goed uitgelegd kreeg waar hij nu precies last van had. Hij wist alleen dat het was begonnen toen de nieuwe buren waren binnengetrokken. Buitenstaanders die niet begrepen hoe het er hier aan toe ging, de taal niet spraken, woonruimte bezet hielden en met hele heftige kruiden kookten.

Zijn vorige artsen hadden allemaal iets gemompeld over een ontwrichte onderbuik en hem vervolgens lachend frisse wind en een twitterverbod voorgeschreven. Deze vrouw reageerde echter bloedserieus.

‘Het gaat niet om de specifieke aard van de klachten. Het gaat niet om cijfertjes en bewijs. Het gaat erom dat u crisis ervaart.’

Ze boog zich samenzweerderig naar hem toe.

‘Om wat voor buitenstaanders hebben we het hier? Somaliërs? Eritreeërs? Marokkanen?’

‘Erger’, klaagde de man, ‘yuppen.’

Teleurgesteld ging de vrouw zitten. ‘Daar heb ik niets voor’, zuchtte ze, ‘maar u kunt het altijd proberen met een paar bordjes in de tuin.’

_Advertentie.