Opinie: De Pijn der Luxeproblemen

Ik schrijf dit stukje na een fles rosé die ik samen met een goede vriend heb leeggedronken terwijl wij ons, enigszins ter vermaak, hebben zitten ergeren aan de corruptie van het Europees Parlement. Met afschuw bekeken we de legendarische reportage van GeenStijl.nl waarin de misstanden van de in Brussel én Straatsburg gevestigde organisatie onder de loep werden genomen, om vervolgens weer terug te keren naar gesprekken over de grote vragen van het leven, een kliksigaret en een glaasje troep waardoor je je ondanks alle ellende om je heen beter gaat voelen.

Wat zijn die grote vraagstukken des levens die twee mannen van achter in de twintig eigenlijk bezig houden op een zomerse dag in een rustige studentenflat met uitzicht op de campus van Tilburg University? Deadlines van de thesis, tentamenstress, geld, liefde, vriendschappen of de realisatie dat de Albert Heijn al dicht is terwijl er zich nog maar een bodempje in de fles Rosé d’Anjou bevindt die overigens al maanden in de bonus lijkt te zijn. Zaken die pijn veroorzaken. Helse pijn, stress en frustratie. Het risico van studievertraging, het niet op vakantie kunnen dit jaar, een weekend niet op stap kunnen omdat we krap bij kas zitten; kopzorgen krijgen we ervan.

We zitten midden in een crisis. En dat merken we in alles om ons heen. Vrienden en familieleden raken hun banen kwijt en Nederland kampt met de grootste werkloosheid ooit. Hoewel het stapleven vorig jaar nog floreerde, lijken op dit moment de kroegen langzaam leeg te lopen. Betreurenswaardig is het dat mensen niet meer in staat zijn om €2,20 te kunnen neertellen voor een biertje, al is dat dan natuurlijk wel in twintigvoud omdat we tenslotte stomdronken horen te zijn op een donderdagavond in de Studio, le Clochard of een andere willekeurige kroeg in de Tilburgse binnenstad. Verwachten ze van ons dan echt dat we naar de halve liters Hollandia bier gaan grijpen ergens op een parkeerterrein langs het spoor? Moeten wij daadwerkelijk zo diep zinken?

En als we al niet genoeg misère ondervinden van de economische crisis, worden er vanuit de universiteit werkelijk onhaalbare deadlines gesteld die totaal niet stroken met onze sociale levens en nevenactiviteiten en we soms gedwongen zijn om een potentieel legendarische donderdagavond ‘muntenzuipen’ in de Philip over te slaan. Moeten we dan écht gaan studeren? Moeten wij dan werkelijk hele dagen, zelfs in het weekend, doorbrengen in de bibliotheek?

Dan nog niet te spreken over de soap der romance, de intriges binnen de vriendenkring die mede dankzij storingen op Whatsapp en mankementen van Facebookchat tot emotioneel slopende situaties kunnen leiden. De pijn der luxeproblemen is echt, lieve mensen, en we gaan er met z’n allen aan onderdoor. Het drijft ons tot waanzin en uiteindelijk zijn de zwakkeren van de samenleving, de arme schapen die de defecten van het luxe leven niet meer aankunnen, genoodzaakt om naar de antidepressiva te grijpen.

Met het vooruitzicht dat de crisis zich waarschijnlijk nog tot 2015 zal doorzetten, zie ik een zwarte tijd tegemoet voor ons volk. En het allerergste is nog dat ik deze zomer geen campingticket voor Solar heb.

Stefan Franz is student Religie & Ritueel aan de UvT.

_Advertentie.