Uchs

Uchs. Je ziet ze overal. Je hebt ze in allerlei soorten en maten. Bruine Uchs, zwarte Uchs, rose Uchs. Kleine Uchs, grote Uchs, veel te grote Uchs. Uchs voor je linkervoet, Uchs voor je rechtervoet. Mijn vriendin heeft Uchs. Ongeveer de helft van de vrouwen loopt op Uchs. Wat betreft mode zijn vrouwen net kopieermachines. Als ik Uchs zie – en die zie ik nogal vaak, zeker in deze koude dagen – denk ik altijd terug aan mijn vroege jeugd. Ik had toen een teddybeer. Die teddybeer had precies zulke voeten als Uchs. Exact hetzelfde. Het was een heel lieve teddybeer. Met een heel lieve snuit. Geen idee wanneer hij uit mijn leven is verdwenen, en waarom. Waarschijnlijk was hij zo intensief bezeverd en besnotterd, dat hij een gevaar voor de volksgezondheid opleverde. Hij zal wel zijn afgevoerd naar een destructiebedrijf of zo. Arme beer. Ik hoop dat hij onderweg is ontsnapt. Maar goed, aan die beer moet ik dus terugdenken als ik al die vrouwen op Uchs zie rondlopen, overigens zonder dat zich daarbij de gedachte aan knuffelen, zeveren of snotteren opdringt – mijn vriendin is in dezen een uitzondering. Nee, het gaat mij vooral om het visuele aspect. Al die vrouwen op van die berenvoeten! En zoals ze dan lopen! Stap, stap, stap… Het geeft ze toch een beetje een dommig voorkomen. Iets onnozels, iets kinderlijks. Winnie de Poeh, tot in het oneindige gekloond. Ze schijnen wel lekker warm te zijn, die Uchs. Helemaal geen last van koude voeten. Die van mij vriezen er zowat af. Maar er zijn geen Uchs voor mannen. Echte mannen dragen geen Uchs. Nee hoor, daar wil je als man nog niet dood in gevonden worden. Dan liever koude voeten, zelfs al worden ze blauw of zwart. Zelfs al heb je je tenen al dagen niet meer gevoeld. Koude voeten. Door en door koud. Ik heb echt een hekel aan al die Uchs!