Winter!
Eindelijk winter! Sneeuw! Het daalde afgelopen vrijdag uit de hemel neer en bedekte het landschap. Schitterend. En helemaal gratis. Ik ben op zaterdag meteen een frisse winterwandeling gaan maken. Op mijn nieuwe Uchs. Stap stap stap. Mijn voeten bleven lekker warm. De rest van mijn lijf niet, maar dat mocht de ijspret niet drukken. Overal in de buurt waren de meest fantastische ijssculpturen te bewonderen. Bijvoorbeeld bij de bushalte bij mij om de hoek: een ijssculptuur in de vorm van twee bejaarden – je zou bijna denken dat ze leefden, maar dat was niet het geval. Ik wandelde vrolijk verder en kwam een jong gezin tegen, dat hun kind op een slee voorttrok. Wat een lief kind was dat, zo rustig als het op zijn slee zat, zo stil, roerloos. Op zijn wangetjes hadden zich ijskristallen gevormd. Wat leuk. In de vorm van tranen. Wat is de natuur toch mooi.
Nu was natuurlijk niet iedereen even blij met de sneeuwval. Zeker de mensen niet die zich per trein moesten laten vervoeren. Die trein reed namelijk niet, of had twee dagen vertraging. Omdat er sneeuw op de rails terecht was gekomen. En dan kunnen de treinen niet rijden. Net zoals in de herfst als er blaadjes op de rails liggen. En in de zomer, als er snoeppapiertjes op de rails liggen. En nu is iedereen weer boos op elkaar: de overheid, de NS, ProRail en de Vereniging van Suïcidaal Ingestelde Personen. Het schijnt dat diverse leden van deze vereniging de afgelopen dagen urenlang voor niets hebben liggen wachten op de ijskoude rails. Zij moesten met ernstige onderkoelingsverschijnselen in het ziekenhuis worden opgenomen. De voorzitter van de vereniging was niet bereikbaar voor commentaar. Hij schijnt zich te hebben doodgeschrokken toen hij het nieuws hoorde.
