Recensie: Mark Lanegan, Blues Funeral
Het studentenleven is niet altijd een Braziliaans carnaval. Soms zijn er dagen dat er niets anders op zit dan jezelf jankend in slaap te masturberen. Tentamens niet gehaald, op de bankrekening nog net genoeg geld voor één velletje wc-papier, en ’s avonds vertelt je grote liefde dat monogamie een rekbaar begrip is. De ideale soundtrack voor zo’n dag: Blues Funeral, het nieuwe album van Mark Lanegan.
Een vrolijke Frans zal meneer Lanegan nooit worden. De nachtvlinder heeft inmiddels een imposante carrière opgebouwd – ex-lid van de Screaming Trees, samenwerkingen met o.a. Isobel Campbell, Queens of the Stone Age en Soulsavers, een zestal platen op eigen naam – waarin zijn doorrookte stem steevast de donkere kanten van het leven bezingt. Ook op zijn nieuwe album is het weer bal.
Het gevaar van donkere, depressieve muziek is dat het snel begint te vervelen. Wanneer de vaste alcoholist van café ’t Neutje al kwijlend en rochelend voor de tiende keer meedeelt dat het leven één grote teringzooi is, dan begint het toch te jeuken. Datzelfde effect hadden de liedjes van Lanegan ook kunnen hebben, ware het niet dat Blues Funeral een erg gevarieerd en zelfs speels album is geworden.
Ten eerste staan er een paar stampende rockers op (The Gravedigger’s song, Riot in my House, Quiver Syndrome) die het adrenalinepeil zover opvoeren dat de luisteraar zich voelt als een negenjarige die uitflipt aan een overdosis Skittles en Red Bull. Er zijn ingetogen maar prachtig gearrangeerde nummers zoals Bleeding Muddy Water, op het einde van het album komt er zowaar wat psychedelica om de hoek kijken, en last but not least: er is disco! Op het nummer Ode to Sad Disco horen we de gerafelde stem van Lanegan in combinatie met heuse discobeats. En die combinatie werkt! Dansen op een zinkend schip, nog nooit was het zo leuk.
Al met al is Blues Funeral een uiteenlopend album dat door de kenmerkende pracht van Lanegans stem altijd coherent blijft. Een fantastische plaat om demonen mee uit te drijven. Sluit jezelf op zwarte dagen op met Blues Funeral, drink whisky, rook sigaretten, brul en zever als een negenkoppig beest, en de volgende ochtend voel je je als herboren. Gegarandeerd.
