Recensie: Tindersticks, The Something Rain

Je moet het maar durven. Je nieuwe album openen met een spoken word nummer van maar liefst negen minuten. Een kort verhaal over een onenightstand met een staartje. Typisch voor de Tindersticks, een band die wars van trends haar eigen koers vaart.

Hoe het precies zit met dat staartje, dat gaan we hier niet verklappen. Wat we wel willen meedelen is dat het openingsnummer het begin blijkt te zijn van een prachtplaat. Het negende album van de Tindersticks is er een om te koesteren. Niet dat we anders hadden verwacht.

Je hebt nou eenmaal artiesten die simpelweg geen slechte plaat kunnen maken. De Tindersticks zijn dat soort artiesten. Al zou je de Thalys naar Parijs zes keer over ze heen laten rijden, dan nog zouden ze daarna vrolijk opstaan om in de studio een volgende moordplaat in elkaar te draaien.

Wat opvalt is dat The Something Rain wat donkerder en aangrijpender is dan hun laatste twee platen. Maar tegelijkertijd ook soulvoller en warmer. De kamerpop van de Tindersticks broeit en schuurt, verleidt én verraadt. Dat zorgt ervoor dat de uitgesponnen composities niet gaan vervelen. Vooral Frozen is een nummer dat je direct bij de strot grijpt. Een voortjagende, beklemmende trip waarbij je nekharen overeind gaan staan. Slippin’ shoes is dan weer iets opgewekter en heeft een melodie die je niet meer uit je kop krijgt.

En zo biedt de plaat in totaal acht nummers van hoog niveau voordat met het negende nummer, een muzikaal outro, het doek valt. Iedere compositie rijk gearrangeerd, subtiel, melancholisch en toch spannend. En natuurlijk de bariton van Stuart Staples, die teksten zingt die vaak tegen de literatuur aanschuren.

The Something Rain is een écht album. Met een begin, een midden en een eind. Een plaat waarvoor je goed moet gaan zitten en die zich dan als een neo-noir film aan je ontvouwt. Een plaat die wat durft te vragen van zijn luisteraars. Je moet het maar durven.