Recensie: Hugo
Er waren tijden dat personages in Martin Scorsese films nog niet om de suikerpot konden vragen zonder minimaal zes keer fuckin’ te zeggen. Zijn nieuwste film, Hugo, is een stuk oorvriendelijker. De hoofdrol behoort dan ook toe aan een jong weesje dat in het Parijse treinstation Gare Montparnasse woont. Prima knul, maar helaas is Scorsese niet zo goed met kinderen.
Hugo vertelt het verhaal van Hugo Cabret, een twaalfjarig jongetje dat alleen in een treinstation woont en daar de klokken draaiende houdt. Hij repareert een automaton, een mechanische man, waarvan hij vermoedt dat die een speciale boodschap van zijn vader bevat. De zoektocht naar onderdelen voor de machine brengt hem in contact met Georges Méliès, een pionier van de Franse cinema. Langzaam opent zich een nieuwe wereld voor de kleine Hugo.
Hugo is gefilmd in 3D en dat levert prachtige beelden op. Toch ontwikkelt het verhaal zich erg traag. Pas wanneer Hugo ontdekt dat Méliès eigenlijk een filmmaker is, komt de film op gang. Dan pas laat Hugo zijn ware kleuren zien. Want Hugo is eigenlijk een film over films, een eerbetoon aan het fantasierijke werk van Méliès en de cinema in het algemeen.
Als eerbetoon is Hugo zeker geslaagd. Maar als familiefilm faalt de film op veel punten. Het verhaal is erg clichématig, en de scènes met Sacha Baron Cohen als stationsagent zijn vaak te flauw voor woorden. Ook de hoofdrolspeler, Asa Butterfield, overtuigt niet. Hij acteert nogal houterig en eendimensionaal, je leeft als kijker niet echt met hem mee. En waarom spreken alle inwoners van Parijs in godsnaam bekakt Engels? Daarnaast is het camerawerk inderdaad prachtig, maar de beelden van Parijs vertonen weinig originaliteit. Alsof je naar een verzameling ansichtkaarten zit te kijken.
Het is prijzenswaardig dat Scorsese met Hugo nieuwe paden betreedt. Maar overtuigen doet hij niet. Eén ding is duidelijk: de gelauwerde regisseur is geen kinderman. Dat hij in zijn volgende film maar weer een blik Italiaanse maffiosi mag opentrekken. En dat de fuckin’ zus en fuckin’ zo’s je weer om de oren mogen vliegen.
