Recensie: Cultuurnacht 2013
De 2500 kaartjes waren zaterdagavond rond 19.00 uur allemaal uitverkocht. Wat bezoekersaantal betreft was de Cultuurnacht in ieder geval een groot succes. Met de kwaliteit van de optredens was ook niets mis. Wat organisatie en planning betreft, kon het beter.
We starten ons nachtje cultuur snuiven met de dansperformance van T.ra.s.h. In de skatehal bij de Hall of Fame zetten ze een goedbezochte show neer. Dans, toneel, live muziek en skaten in da mix. Voor ieders wat wils dus en hoewel de voorstelling erg abstract is (geen idee wat de artiesten ons nu eigenlijk willen vertellen, ze zijn ronddwalend in de innerlijke wereld aldus het programmaboekje), is het wel bijzonder.
Dan snel door naar Gebouw 88, waar artiesten van I’n Eye (bekend van de vuurshows bij o.a. Mundial) iedereen bij het vuur uitnodigen om te genieten van akoestisch gitaarspel en een verhaal over het leven van de Germaanse Goden. Saai? Normaal gesproken misschien wel, maar omdat het publiek wordt gevraagd (nou ja, wordt verplicht) om actief mee te doen met geluid en gebaren, is het zeker de moeite waard. Verhalen vertellen als kunst, dat kan niet iedereen.
Volgende halte is de Lange Nieuwstraat waar we onder meer een voorstelling van de Filmfoyer zien, geprojecteerd op een tentje en waar in de kerk Project Rakija speelt. De band is opgezet door de Bosnische gitarist Igor Sekulovic voor zijn afstuderen aan de Rockacademie. Onder de bandleden jong talent, maar ook oude rotten. En die maken samen een puik geluid. Niet voor niets was Project Rakija eerder dit jaar winnaar van de Dutch Balkan Blues Contest. Ze wisselen langzame Klezmer-achtige muziek af met razendsnelle Balkanmuziek en laten daarmee de kleine kerk dansen.
Het is bijna elf uur en kiezen wordt lastig. Wordt het hiphop in 013, jazz in Paradox of schuiven we aan bij auteurs als Kluun in de Schouwburg. Uiteindelijk wordt het niets van dat alles, we kiezen voor Kunstenaarscollectief Iksperiment dat bezoekers uitnodigt om te komen dineren in hun rariteitenrestaurant ‘Menu Perdu.’ Onze magen worden er niet gevuld, grappig is het wel. De heren lijken alles te kunnen en zijn bijzonder goed met taal. Zingen, muziek maken,woordgrapjes, cabaret, alles past uitstekend bij elkaar in deze voorstelling. De voorstelling blijkt ruim veertig minuten te duren, maar we laten er de slotact (Close-Act op het Willemsplein) graag voor schieten.
Met lege magen maar met een glimlach op ons gezicht fietsen we kort voor twaalf uur snel naar De Nieuwe Vorst waar Hans Kazan in een nachtclubachtige setting een voorstelling geeft. Helaas, in de zaal passen maar circa 100 mensen en het dubbele aantal staat in de rij. Geen plek dus. En op wat elektronica, een naborrelsessie en muziek na, blijkt er deze Cultuurnacht ook niets anders meer op het programma te staan. Jammer, we hadden graag nog een goede voorstelling gezien. Het is qua planning, vergeleken met de eerste cultuurnacht, een beetje een gemiste kans. Toen liep het programma met verschillende voorstellingen en live artiesten tot diep in de nacht door, iets wat een magische sfeer creerde. Nu ben je –op de gelukkige bezoekers die een plekje hadden bij de Nachtclub na- rond 0.00 eigenlijk wel klaar. Dat terwijl er tussen 21.00 en 23.00 teveel tegelijkertijd is. En waarom een slot-act programmeren op een tijdstip dat de overige acts nog niet klaar zijn? De Cultuurnacht wordt daarmee meer een Cultuuravond. En dat is jammer.
