Lekker een dagje studeren

Ik was er klaar voor. Vandaag zou mijn dag worden en niemand kon me er van weerhouden de dingen te doen die op mijn planning stonden. Van een afstandje bekeek ik de tafel, waar ik al mijn spullen geordend had uitgestald. Mijn laptop, een dampende kop thee, mijn aantekeningen, een paar boeken en mijn overvolle agenda pronkten naast elkaar en smeekten me haast om met ze aan de slag te gaan. Fris en vol goede moed ging ik er eens goed voor zitten. Vandaag zou ik eens even een hele dag studeren.

Ik besloot allereerst alle sociale media te checken, zodat ik daar niet meer door afgeleid kon worden wanneer ik eenmaal bezig zou zijn. Mijn tijdlijn op Facebook stond barstensvol met hilarische filmpjes en een enkele quote. Ik scrolde er snel doorheen, probeerde alleen belangrijke berichtjes uit de verzameling onzin te filteren. Vijf minuten later was ik trots dat ik de website weer kon afsluiten. Dit proces verliep net zo soepel bij het bekijken van mijn Twitter-, Linkedin- en Instagramprofiel. Vol ongeloof opende ik de artikelen die ik voor vandaag wilde lezen. Het beginnen met leren was me nog nooit zo gemakkelijk af gegaan, en ik vreesde toen al voor een terugval later op de dag. Na een halfuurtje voelde ik mijn maag rommelen en gingen mijn gedachten uit naar het keukenkastje, waar ik nog een stuk chocolade had liggen. Toch wilde ik nog even het artikel uitlezen, want dan had ik dat weer achter de rug.

Ik focuste me op de tekst, maar de chocoladereep leek vanuit zijn schuilplaats een sluwe sabotageactie te hebben ondernomen. Eraan toegeven was misschien verstandiger dan tevergeefs proberen, bedacht ik me. En even een kleine pauze kon wellicht ook geen kwaad. Tien minuten later was mijn idee werkelijkheid geworden, en de chocolade op. Vermoeid leunde ik achterover in mijn stoel om even een paar minuten mijn ogen dicht te doen. Artikelen lezen was niet mijn favoriete hobby; de lettertjes dansten haast voor mijn ogen na dat lange stuk tekst en ik moest moeite doen mijn aandacht bij het heden te houden. De tijd verstreek en wat leek een eeuwigheid later, schrok ik wakker van het geluid van mijn telefoon. Eerst wierp ik een blik op de klok – half twee! – en toen nam ik vlug de telefoon op. Vriendin M. aan de andere kant van de lijn; of ik misschien zin had om mee te gaan naar de stad, want ze zat middenin een kledingcrisis en ik was toch echt de enige die haar zou kunnen redden. Ik mompelde iets over ‘leren’ en ‘geen tijd’, maar het klonk niet echt overtuigend. Het was in ieder geval wel duidelijk wat ik liever deed. Vriendin M. hing snel weer op, na met klem te zeggen dat ze me over een halfuur verwachtte.

Zuchtend borg ik mijn studiemateriaal maar weer op. Ik mocht dan niet echt een volhardende student zijn; het werd me dan ook niet echt heel makkelijk gemaakt om mijn verwoede studeerpogingen vol te houden. En ach, morgen weer een dag…

Jip Bierkens studeert aan TiU en blogt voor Univers.