Recensie: Love Story
Nederland had lange tijd een patent op feel good musicals. Vrolijkheid, gezelligheid en een happy end, je kon er de klok op gelijk zetten. In De Kleine Blonde Dood leek Verlinde Entertainment al met die trend te breken. Nu doet ook Joop van den Ende Theaterproducties een duit in het melancholische zakje met de musical Love Story.
Het verhaal van deze musical, is (na boek en film) bij de meeste mensen wel bekend. De rijke rechtenstudent Oliver (Freek Bartels) wordt verliefd op de arme concertpianiste Jenny (Celinde Schoenmaker). Dat is tegen de wil van zijn vader. Oliver kiest voor de liefde en breekt met zijn familie. Ze trouwen, zijn samen gelukkig totdat blijkt dat Jenny leukemie heeft. Hun wereld stort in.
Beide hoofdrolspelers studeerden in Tilburg, voordat ze doorbraken in het theater. In hun voormalige thuisstad spelen ze echter voor een half lege zaal, deels gevuld met bekenden en (musical)studenten. Met de zang en het toneelspel is niets mis, deze avond. Love Story heeft relatief een kleine cast, die wordt begeleid door een kleine band. Een cello, contrabas, viool en piano, geen slagwerk dus. Het –soms bijna fragiele geluid– komt de muziek ten goede.
Waarom de musical dan toch tegenvalt? De personages blijven typetjes, we komen nauwelijks iets te weten over Oliver, Jenny en hun familie. In de eerste scene leert het jonge stel elkaar in de bibliotheek kennen, in de tweede scene bezoekt Jenny een ijshockeywedstrijd van Oliver en volgt de eerste zoen, een scene later bezoekt Oliver een pianoconcert van Jenny en volgt het huwelijksaanzoek. Het gaat te snel. De Nederlandse versie van Love Story is door de kartonnen personages te afstandelijk, te kil.
De tissues komen pas tevoorschijn als Oliver na de dood van Jenny in de armen van zijn vader valt. Beiden breken, tranen vloeien. De dood van Jenny, doet de bezoeker echter minder dan in het boek of de film. “What can you say about a twenty-five-year-old girl who died,” zo luidt de eerste zin van het boek. In de musicalversie wordt veel te weinig over Jenny verteld. En dat is nu net het probleem. Pas als je iemand goed kent, kun je rouwen om zijn of haar dood.
