Ode aan de bebaarde man
Er moet me iets van het hart. Een soort bekentenis, om het maar even een naam te geven. Het zit namelijk zo: ik hou van bebaarde mannen. Maar echt als in, langebaardenmannen.
Mijn diepgewortelde voorliefde – sommigen zouden het eerder een obsessie noemen – gaat al langer mee dan de plotselinge hype die kortgeleden is ontstaan omtrent de baard. Als klein Jipje kon ik al uren gefascineerd zijn door de lange, witte nepperd die voor velen de eerste kennismaking was met de baard zoals hij hoort te zijn: lang, goedverzorgd, ontzettend mannelijk en vooral erg lang (of had ik dat al gezegd?). Op de middelbare school leerde ik ook jongens kennen van mijn leeftijd die al een soort van baardvorming kregen. Eigenlijk vond ik de paar pluizige plukjes wanghaar te min om baard te noemen maar hé, wat moest ik dan. Er was niet echt veel keus binnen die leeftijdscategorie, weet je. Pas toen de jongens leerden omgaan met hun suffige snorretjes en de scheerapparaten in beeld kwamen, werd ik echt gelukkig. Pluis werd immers stug. En toen de nonchalante eendagsbaardjes plaatsmaakten voor de stoeremannenbaarden wist ik echt niet meer waar ik kijken moest.
YES MY SISTERS, REAL MEN DO EXIST!
Tegenwoordig kom ik ze tegen op elke hoek van de straat, de baarden. Het is nu eigenlijk meer een ‘hé baard, waar ga je met die kerel naartoe?’-scenario. Maar je hoort mij niet klagen, integendeel! Ik juich deze hype alleen maar toe, want hoe meer baarden hoe meer vreugd. Vrouwen kunnen zich verhullen in lagen make-up, dure jurkjes en sloten parfum, maar een man heeft alleen maar een baard en een mooi overhemd nodig om aantrekkelijk te zijn. En ik weet dat ik niet de enige ben die hiervan overtuigd is: alle bebaarde mannen in mijn buurt hebben namelijk gewoon een prachtige vriendin aan hun zijde.
Een van de redenen die ik wel eens hoor van de baardlozen, is dat het zoveel moeite kost om een baard bij te houden. Maar mannen, even eerlijk nu. Is het voor ons vrouwen niet veel moeilijker in het leven? Naast het feit dat wij diegenen zijn die de kinderen baren (een cliché, ik weet het, maar daarom niet minder waar), wordt er ook nog eens van ons verwacht dat we alles (inclusief ongewenst lichaamshaar en wildgroeiende wenkbrauwen) netjes bijhouden en voor onze ‘natuurlijke schoonheid’ uren in de make-up zitten (enkele uitzonderingen daargelaten, natuurlijk). Aan de hoeveelheid informatie tussen haakjes kun je wel zien dat ik me er ontzettend druk over maak.
Zie je wel, ik gooi zelfs de meest feministische standpunten in mijn betoog om de mannen onder ons over te halen een baard te laten staan. Maar ik meen het, en neem het van me aan. Als je als man serieus genomen wilt worden in de hedendaagse maatschappij, mag een baard niet ontbreken. En dat zeg ik totaal niet uit eigenbelang natuurlijk.
Dus mannen, just grow a beard oké?
Jip Bierkens is derdejaars studente Communicatie- en Informatiewetenschappen en blogt voor Univers
