Recensie: The Grand Budapest Hotel

Op mijn bucketlist staat: een weekje in een echt ouderwets kuuroord. Met Wiener konditorei, warme en koude baden inclusief hardhandige, dikke masseuse. Dus op naar The Grand Budapest Hotel, film over een kuurhotel in een fictief midden Europees land. Het caleidoscopische verhaal wordt verteld vanuit een verlopen jaren zeventig lobby, maar  speelt tussen 1930 en 1945. Je waant je in een luxe wereld met dreigende ondertoon van de Tweede Wereldoorlog.

We liften mee met de man die het hotel haar uitstraling geeft, de lobby chef, Mr Gustave. De chef is een toonbeeld van hoffelijkheid, hij voorziet oude dames van seks en taartjes en leeft de ware droom. Zo is het de hele film, er gebeuren veel ordinaire dingen maar alles is verpakt in humor, hoffelijkheid en fantasie. Als de lobby chef opgepakt wordt door de nazi’s denk je dat het misgaat, maar het blijft leuk. Grappige namen, vreemde dialogen en het blijft beleefd.

Als je van absurde, mooie en nostalgische films houdt, dan is dit een aanrader. Gevoel voor humor is een vereiste. Draait in Cinecitta.