Recensie: Doorsnee-editie van Roadburn

Het Roadburn-festival vierde dit weekend haar 20ste editie. Zoals altijd was er veel haar en sfeer, gekeuvel in alle talen en een hele pinacotheek aan tatoeages. Muzikaal was het allemaal wel een stukje minder dan in andere jaren.Op de Roadburn-zaterdag is het altijd lachen. Gewone Tilburgers die net zijn wezen shoppen en dan met kroost en tassenvol nieuwe aankopen de Heuvel over moeten. Daar wacht een legioen van bebaarde mastodonten met tunnels en tatoeages. Roadburn-directeur Walter Hoeijmakers snapt dat de mensen dan een beetje schrikken.

Hawkwind
Zo’n 100 bands stonden dit weekend op het programma. Verrassende, tegenvallende en hele goeie. Wat ze gemeen hebben? Vale T-shirts en Hawkwind, want die jaren ’70-band lijkt verrekes veel op de muziek die dit weekend te horen is. Verrassend was het Nederlandse Focus, ooit een superband rond de tandem Jan Akkerman en Thijs van Leer. Laatstgenoemde is er nog steeds, samen met drummer Pierre van der Linden. Het is alleen al knap dat Van Leer (67) de hele set zijn dikke leren jack aan houdt, en dat in de hitte van 013. Focus-hits als House of The King gaan erin als koek. Bizar is het scatten van Van Leer in het midden van Eruption. Even lijkt Roadburn op Jazz in Duke Town. Veel minder brengt Wardruna, later op de avond. Een grote bezetting met drie zangeressen leidt tot veel muzikaal geneuzel. Vikingmuziek- maar ik geloof niet dat er ook maar één Viking is die dit kan waarderen.

Het optreden van The Heads op zaterdag wordt door 3voor12 nogal afgeraffeld, maar het is ronduit het hoogtepunt van deze Roadburn. Op vrijdag stonden ze al in Het Patronaat, maar daar is het geluid te slecht om over naar huis te schrijven. Monumentale zaal, mooie barmeisjes- maar dan heb je het wel gehad. Het geluid is dof en er is amper zicht op het podium. Toch jammer, als je € 185,- voor een passepartout hebt betaald. The Heads dus. In de grote zaal van 013 kun je tenminste zien dat zanger/gitarist Paul Allen een Mudhoney-T-shirt draagt. Verklaarbaar, zo’n grunge-verwijzing: de uitwaaierende gitaarpartijen doen denken aan Sonic Youth, de rauwe energie aan Iggy & The Stooges en MC5. Wat vooral overweldigt, is de opbouw van de show: een beetje knallen, een beetje dagdromen, heel lang en heel hard knallen.

Ik geloof niet dat er ook maar één Viking is die dit kan waarderen

B-films
Ook erg mooi: het Italiaanse Goblin dat twee speelfilms begeleidt met een live gespeelde soundtrack. Op zaterdag ‘Dawn of the Dead’, waarbij een leger zombies een winkelcentrum bestormt. Op zondag het mooie ‘Susperia’, over een balletschool waar eigenlijk een heksenkring huist. Het spel is soms totaal over de top, maar wat een visueel spektakel is deze film. Een aanrader voor iedere bioscoopeigenaar: draai een oude, vergeten B-film en zet daar deze Italianen bij.

Conclusie: achteraf valt deze Roadburn toch een beetje tegen. Het Patronaat is gewoon niet zo geschikt voor live muziek. 013 wel, maar dat krijgt binnenkort een heel nieuwe gedaante. Er komt een zaal voor 3000 mensen die eigenlijk veel te groot is voor Roadburn. Benieuwd hoe ze dat gaan oplossen.

3 / 5 sterren

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.