Echt!

Gisteren viel mijn oog op een prachtig mooi nieuwsberichtje op de site van de Volkskrant:  Hipsterhaat in Georgië: veganistisch café bekogeld met worsten. Het artikel meldde dat ‘de belagers waren bewapend met gegrilde worsten, drumsticks en vis’, en dat het café had gevraagd om financiële steun om ‘camera’s te kunnen aanschaffen, om toekomstige aanvallen van boze vleeseters te kunnen vastleggen’. Haha, hilarisch dacht ik – meteen delen op Facebook.  Mijn zusje, altijd scherp, vermoedde onmiddellijk te maken te hebben met een berichtje van De Speld. Want, zo bont kan het toch niet zijn? De twijfel sloeg toe. De twijfel sloeg hard toe mag ik wel zeggen.

Want kijken we om ons heen, dan zien we dat er veel dingen gebeuren waarvan we niet 1,2,3 kunnen weten of het echt of nep is. Kijk bijvoorbeeld eens naar dit mooie artikel van al een poosje geleden: ‘Naakte man met rauwe forel mishandelt schoenenverkoper’, waarin gewag wordt gedaan van een naakte man (inderdaad) die met een rauwe forel in zijn hand (waaruit ie soms een hapje neemt) een schoenverkoper te lijf gaat. Is het echt? Is het nep? Of wat te denken van de nationaal bekende helden Zanger Rinus (‘He Marloes, ik wil met je onder de douche, heeejaheeeejahooo’) en Britt Dekker (‘“Ik kan 30.000 euro winnen – dat is dus bijna een miljoen!“): Echt of nep? Het is gewoon moeilijk!

Maar goed, dat zijn gewoon flauwekulletjes – gericht op entertainment. Dat is heus wel anders in de wereld van de politiek denk je wellicht? Maar dát valt nog te bezien! Wat te denken van Hilbrand Nawijn (die na zijn loopbaan als minister probeerde een mooie carrière als Jumpstyle artiest van de grond te trekken), van Bram Moszkowicz (die een mooie autorit met Wibi Soerjadi verkoos boven zijn net opstartende politieke carrière), van Dion Graus (die…nou ja, zo’n beetje alles wat ie zegt eigenlijk – ik kan niet kiezen), van die troela van D66 (die op wachtgeld lekker vrijwilligerswerk is gaan verrichten in de VS), ZKH en HKH Willem en Maxima (die lekker pilzend met Poetin proosten op het prachtige organisatorische en sportieve succes van de spelen in Rusland) of van The Donald (die wel heel presidentieel kan kijken). Echt? Nep? Serieus? Waanzin? Wie zal het zeggen?

Snel dan maar naar de academische wereld die wél altijd heel serieus is. Jarenlang hing bij mijn collega een briefje van een studente op zijn prikbord. Daarop stond de mededeling dat ze niet naar college kon komen omdat ze haar ‘broertje naar skateboardles moest brengen’. Haha, echt? Nou ja, de andere studenten zullen toch wel serieus zijn? Bijvoorbeeld in hun queeste naar meer democratie en inspraak aan universiteiten? Nee hoor, zo lazen we vanochtend in de Volkskrant: Studenten niet geïnteresseerd in universiteitspolitiek. Het kan, dus waarom niet?! En de professoren zelf? Nee hoor, die staan gerust college te geven in een pietenpak. Of die geven in het voorwoord van hun laatste boek aan dat omdat sociologie een empirische wetenschap is, er vooral geput gaat worden uit de eigen ervaringswerkelijkheid.

Het onderscheid tussen echt en nep is tegenwoordig helemaal niet duidelijk. Dingen die nep lijken, blijken echt, en andersom! Sommigen – bijvoorbeeld vermaard filosoof en mediawetenschapper Jean Baudrillard – stellen zelfs dat mensen door alle beelden en verhalen in de media het contact met de echte werkelijkheid aan het verliezen zijn. En dat de echte werkelijkheid ook steeds minder uitmaakt voor wat we erover denken.

En dat biedt mogelijkheden! Zo maakt het mij bij al het bovenstaande eigenlijk weinig uit of het echt is of nep – het is gewoon behoorlijk lollig. In tijden waarin het maatschappelijke pessimisme welig tiert (kijk bijvoorbeeld eens naar het proefschrift dat deze week met veel succes en applaus werd verdedigd door Eefje Steenvoorden aan de UvA) kan een beetje joligheid immers geen kwaed: Het perfecte medicijn tegen sociaal chagrijn! Echt!

PA

_Advertentie.