Sportcomplex Merlijn

Merlijn, de studentenvoetbalclub van Tilburg, heeft een nieuw sportcomplex. Van de universiteit gekregen. We zijn bevrijd uit Tilburg-Noord en trappen nu een balletje op loopafstand van de universiteit. Die verbetering in locatie is helaas het enige pluspunt.

Het nieuwe kunstgrasveld, dat geen kankerverwekkende korrels meer bevat, is niet van betere kwaliteit dan het oude kunstgrasveld. Het veld ligt daarnaast aan het spoor. Schiet je een bal iets te enthousiast op goal, vliegt -ie over het vangnet het spoor op. Bal kwijt. De universiteit snapt het probleem niet: “Daar houd je toch rekening mee als je schiet?” Dat is op een training al bijna onmogelijk, laat staan tijdens een wedstrijd, laat staan als tegenstander van Merlijn. “Jongens, klein vraagje: willen jullie een beetje uitkijken als je schiet? De bal kan namelijk op het spoor belanden, en dan zijn we hem kwijt. Fijne wedstrijd!”

Dan de kantine, het kloppend hart van een voetbalcomplex. Die ligt op vijf minuten loopafstand van het veld. Je kunt ‘m vanuit het complex net zien: een zwart stipje aan de horizon. De authentieke voetbalsfeer wordt ons op deze manier afgenomen. Na de wedstrijd een potje tafelvoetbalspelen, een biertje en broodje frikandel kopen en daarmee naar buiten slenteren om een ander team aan te moedigen: het kan niet meer. Of we moeten voor Shot gaan juichen, maar dat is hockey.

Dan staat er naast het veld nog een kil betonblok. Daar vind je dan de kleedlokalen. Geen gemeenschappelijke doucheruimte, maar hokjes. Het laatste sprietje voetbalcultuur wordt nog even weggemaaid. Ik heb in dorpen gevoetbald met niet meer dan vijftig inwoners, maar zelfs daar wisten ze een sfeervoller voetbalcomplex in elkaar te zetten. Onze tegenstanders weten niet wat ze meemaken. Ze willen lachen en huilen tegelijk. Wij willen alleen maar huilen.

Advertentie.

Bekijk meer recent nieuws

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Blijf op de hoogte. Meld je aan voor de nieuwsbrief van Univers.